Kwaad Zaad

Recensie van:
Kwaad zaad
Kwaadaardigheid heeft geen licht nodig om te groeien. Die ontwikkelt zich het beste in een donkere kamer. En soms is pas na het ontspruiten duidelijk wat voor zaad er in de grond is gestopt...
Auteur:
Lineke Breukel (1961) schreef meerdere literaire thrillers, waaronder de succesvolle trilogieën Vluchtspel en IJsblauw. Daarnaast publiceerde ze twee boeken over haar emigratie naar Zweden en Moeder is boos, een biografie van een incestslachtoffer.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar paperback ontvangen van voorheen Batavia publishers en nu September uitgeverij in ruil voor mijn recensie.
Uitgeverij:
Voorheen Batavia Publishers en nu September uitgeverij
Genre:
Psychologische thriller
Cover en flaptekst:
Een van wit naar lichtgrijs tot iets donkerder grijs gaande cover. Een plantje dat net ontkiemd is met drie stelen; een diepgroen, een donkergroen met bruine randen en de laatste lichtbruin. De titel in mooie bruintinten. Een nieuwsgierig makende cover.
De flaptekst is naast informatief mysterieus.
De auteursfoto en informatie vind ik een waardevolle toevoeging.
Mooie tekst:
Voor hen die menen dat ieder zaadje tot iets moois kan uitgroeien.
Quote:
Bron: pagina 206/207:
‘Er waren op de planeet waar de kleine prins woonde, vele planten te vinden.
Zoals op alle planeten groeiden er goede en slechte planten. Er waren goede zaden van goede planten en slechte zaden van slechte planten.
Maar deze zaden waren onzichtbaar voor de mensen. Ze sliepen diep in het hart van de duisternis van de aarde, totdat er één onder hen werd bevangen door het verlangen om te ontwaken.’
‘Tussen slapen en ontwaken zit de duisternis… Daar waar geen licht voor de schaduwen is. Daar is geen verschil tussen het slechte en het goede…en kan zelfs god ons niet voor hem behoeden.’
‘Op een dag zag de kleine prins een plant in het bos. Met wortel en al trok hij hem los. Je gaat met mij mee want je bent nu van mij. En ik laat je nooit meer vrij.
De plant was er een uit duisternis, van de man die zelf het duister is. De plant maakte bloemen als bloed zo rood, en de dorens.. die staken de prins vet dood.’
Het verhaal:
De jonge barones Catharina is een succesvolle fotografe. Onverwachts vraagt zij haar nieuwste model Jeanine Spaak ten huwelijk. De van oorsprong Haagse Jeanine trekt zonder er lang over na te denken bij Catharina in. Wat echter niemand weet, is dat Jeanine ’s broer Bastiaan en Catharina elkaar al een tijd kennen. Ze zijn vijf jaar geleden samen een extreem project begonnen waarbij ze testobjecten nodig hebben: dode vrouwen. Om aan die vrouwen te komen, maken ze een afspraak met elkaar. Ieder ontwerpt een uitdaging die de ander verplicht is om aan te gaan. Deze uitdagingen hebben te maken met hun diepste angsten, maar zijn ook een uiting van de hartgrondige hekel die ze aan elkaar hebben.
Mijn leesbeleving:
Ik vind de term thriller niet op zijn plaats. Dit verhaal leest als een onderhuids gaande psychologische horrorachtige thriller. De fundamenten van dit verhaal zijn ijzersterk.
De toonzetting en de sfeer doen mij denken aan de boeken van Stephen King, James Patterson, J.D. Barker en Catriona Ward. Enkele van mijn favoriete auteurs. Ook het boek De Shining (dat ik mocht lezen en recenseren voor LS Amsterdam) waarin in dit boek naar gerefereerd wordt herken ik terug in dit verhaal. Zenuwslopende momenten afgewisseld met rauwe, macabere en duistere momenten. De angst die in je aderen sijpelt en daar niet meer weggaat.
Dit verhaal ontkiemt in de meest gitzwarte duisternis. Huiveringwekkende gebeurtenissen die geen daglicht kunnen verdragen om vervolgens over te schakelen naar gebeurtenissen in het zuiverste en meest warme licht. Dat je je achter de oren krabt wat heeft het een met het andere te maken? Maar daarin schuilt de ongelooflijke kracht van dit verhaal. De schakelingen gaan soepel heen en weer.
Huiveringwekkend en onder de huid kruipend. Je niet loslatend. Hoe kan kwaad woekeren of ontkiemen. Zit het decennia lang besloten in iemands DNA en heeft het enkel voeding nodig? Ligt het aan de opvoeding? Ook in dit verhaal blijkt dat ware zoektocht. Uiteraard zijn er voldoende aanwijzingen die terugleiden naar waar de pijn die mogelijk destructief en afwijkend van de norm gedrag in gang zet.
Hartverscheurend, diepgeworteld in alle uithoeken van iemands psyche die vretende verwoestende etterende pijn. Het vernietigen van iemands zelfbeeld. Nooit voldoen aan iemands interpretatie van perfectie. En ook al dans je naar iemands pijpen en voldoe je aan alles dan nog kan het er niet voor zorgen dat diegene die jouw trauma veroorzaakt heeft jou nu wel zal koesteren en van waarde zal vinden.
Of is het gelieerd aan een bepaalde neuro ontwikkelingsstoornis? Of komt het door een jeugd met ouders die zich verliezen in middelenmisbruik? Die door daaruit voortvloeiend gedrag het spoor van het liefdevol opvoeden van kinderen bijster zijn. Of zit duisternis in ieders geest verborgen?
Wordt het getriggerd door gevoelens van jaloezie, wraak, het moedwillig leed willen veroorzaken of dat juist niet willen begrijpen? Of eindelijk gezien en gelauwerd willen voelen? Lange tijd kon ik de vinger er niet op leggen.
De plekken in het gezin en hoe men zich die zich tot elkaar verhouden worden uiterst secuur uitgekristalliseerd. Op een intens mooie maar ook vlijmscherpe wijze. Dat intellect wordt overgebracht van generatie op generatie wordt mooi in beeld gebracht. Dat het een band schept en herkenning geeft.
Maar hoe het vervolgens (mis) gebruikt wordt in monsterlijke proporties ook dat voel je en beleef je tot in je gehele wezen. Maar ook dat tweeledige: de ene vindt eindelijk (h)erkenning in zijn eigen beleving en gedrag en vindt dat geweldig. En dan die ander die zijn grote intellect dat nog groter is als van die ander verbergt en op het niveau van die ander gaat zitten. Meesterlijk.
Of komt het voort uit iemands onvrede over het leven dat geleid wordt. En als je dan volledig en volkomen in het donkerste nauw gemanoeuvreerd wordt dat dat dan een verborgen luikje opent naar de diepste krochten van je geest? En dat dit dan gaat wriemelen en je in de actie modus zet. Dit resulteert vervolgens in een plot die vilein, vlijmscherp en onnavolgbaar is.
Want waar je denkt de verstikkende walmen en de benauwende krapte waarin je vroeger leefde verruilt hebt voor erotiserende passie, eten en drinken op vingerknip, bling bling, ruimte in overvloed dan kom je misschien bedrogen uit. Want iedere zonovergoten strakblauwe hemel kan plotseling veranderen in kilte en een hemel die nog zwarter is dan zwart.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Een magistraal uitgewerkte cast aan personages. Een verhaal dat onderhuids kruipt en niet loslaat voordat je het verhaal daadwerkelijk uit hebt.
Een verhaal die ons de geslaagden en superrijken toont maar ook de verschoppelingen die belandt zijn in het afvoerputje van de maatschappij. Een verhaal dat schone schijn aan de buitenkant toont terwijl het van binnen dondert en bliksemt. En als die vuurbal uitgespuugd wordt dan ia de ramp niet te overzien.
Na het lezen van dit verhaal ben ik groot fan van Lineke Breukel. Ik voel me vereerd dat ik haar boek mocht lezen en recenseren. Graag lees ik nu ook de boeken die zij geschreven heeft en nog gaat schrijven. En uiteraard schrijf ik een recensie.