Looklucht

Recensie van:
Looklucht
Auteur:
Merho (1948) werd geboren in Antwerpen als Rob Merhottein. Tijdens zijn middelbare schooltijd tekende hij vanaf 1964 een reeks gags rond Comi & Dacske voor een vakblad van de middenstand, en een jaar later de gagstrip Zoz en Zef in Jong Caritas. Van beide jeugdzonden verscheen een album en deze zijn nu gegeerde verzamelobjecten. Daarna volgde hij een opleiding Toegepaste Grafiek aan het Sint-Lucasinstituut in Brussel.
In 1970 kreeg hij zijn eerste professionele job bij Studio Vandersteen. Daar werkte hij in de schaduw van grootmeester Willy Vandersteen en werd hij ingezet voor de series Pats en Jerom. Hij bleef tot 1976 aan de studio verbonden.
De reeks Kiekeboe startte in 1977 voor de kranten Het Laatste Nieuws/De Nieuwe Gazet. Eind 1979 verscheen het eerste avontuur van Kiekeboe, De wollebollen, in albumvorm. In 1984 ontving Merho de Bronzen Adhemar, meteen de hoogste onderscheiding voor striptekenaars in Vlaanderen.
In 1990 maakte Merho de overstap naar Standaard Uitgeverij. Er kwamen verschillende adaptaties voor film, televisie, toneel en radio. Verder ook een postzegel, een luchtballon, standbeelden en stripmuren.
Bij het verschijnen van album 125, in 2010, onderging Kiekeboe een grondige facelift. Op een groter formaat en met een gans nieuwe coverlay-out werd de reeksnaam omgedoopt tot de Kiekeboes.
In 2014 riepen de luisteraars van Radio 1 ‘Album 26’, uit tot beste Belgische strip aller tijden. Met meer dan 25 miljoen verkochte exemplaren is de Kiekeboes momenteel de best lopende stripreeks in Vlaanderen.
In 2025 verschijnt zijn thrillerdebuut Looklucht.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar paperback ontvangen van uitgeverij Manteau/Standaard uitgeverij BE in ruil voor mijn recensie en deelname aan Chicklit.nl leesclub o.l.v. Hilma Werff
Uitgeverij:
Manteau/Standaard uitgeverij BE
Genre:
Thriller
Cover en flaptekst:
Ik vind de cover mooi. Aards en tegelijkertijd mysterieus. Die knoflook bol vind ik zo mooi.
De flaptekst is informerend en nodigt tot lezen uit.
De auteursfoto en informatie is een waardevolle toevoeging.
Mooie teksten:
‘Op een filmset heeft zelfs de juffrouw die de koffie rondbrengt meer inspraak in het scenario dan de man die het geschreven heeft.’
Ben Elton

‘Heeft u iets tegen het hogere wezen? Nee, alleen tegen zijn grondpersoneel.’
Fons Jansen en

‘Voorspellen is moeilijk, vooral als het de toekomst betreft.’
Wim Kan
Het verhaal:
Hoe pleeg je de perfecte gifmoord? Onder het pseudoniem Webra schrijft de enigszins verzuurde Werner Brabants al jaren de succesvolle misdaadserie Thomas Tender. Voor een nevenproject, een boek gesitueerd in het Vaticaan, vraagt hij advies aan een toxicoloog.
Terzelfder tijd leeft de auteur in onmin met de regisseur die zijn boeken verfilmt. Als deze onverwacht overlijdt, lijkt het in eerste instantie op een hartaanval. Een post-mortem lookgeur doet bij de toxicoloog echter een belletje rinkelen. Die denkt meteen aan vergiftiging en wijst naar Webra. De moordmethode staat exact beschreven in de synopsis van diens Vaticaanverhaal.
Wie wil Webra een misdaad in de schoenen schuiven? Samen met een superfan, de stijlvolle, intelligente Caroline Brandenbergh, gaat hij op zoek naar de ware dader.
Mijn leesbeleving:
Voordat bij Chicklit.nl de leescluboproep kwam had ik nog nooit van dit boek of deze auteur gehoord.
Het boek trok me gelijk. De afwisselingen in tijd en plaats zijn vloeiend. Ik blijf geboeid lezen. Het boek wegleggen dat vind ik moeilijk. Als ik weer ga lezen moet ik er eventjes in komen maar dat zijn seconden en is niet erg.
Het is enerzijds spannend, mysterieus. En vanuit een unieke invalshoek: een misdaadschrijver die zijn eigen onschuld gaat bewijzen in een moordzaak met zijn grootste boeken fan. En de sprongen in de tijd.
De personages vind ik intrigerend, weerzinwekkend, grappig, lief, ongenaakbaar en sommige hebben een verborgen agenda. Mijn favoriete personage was Caroline. Ik vond haar een vindingrijke, zelfstandige, aimabele jongedame die haar mannetje stond.
Falicia Raminaz die als een femme fatale haar weg probeerde vrij te banen naar het hoogste ambt; de vrouwelijke paus. Ze lijkt wel wat op Caroline. Mooi dat getoond wordt dat vrouwen ook wat in de melk te brokkelen hebben.
De personages hebben een groei doorgemaakt:
Eerst zijn ze terughoudend, onderdanig en later pakken ze door met alle kracht die ze bezitten en zingen de van nature arrogante zelfvoldane types een toontje lager.
De schrijfstijl is filmisch alsof je een scenario aan het lezen bent en beeldend alles komt echt tot leven als je leest. Ik vind het thema leuk. Ik moest eerst wel even wennen aan alle personages maar dat ging vrij vlot.
Het boek met deze thematiek is origineel. Maar ik heb vaker boeken gelezen van auteurs die ook andere dingen ernaast doen zoals Merho striptekenaar of Guillaume van Stighelen van Rozeke ook scenario’s schrijft of Pierre LeMaitre die Het Serpent schreef. Zij weten hoe je een verhaal tot in de finesse filmisch en beeldend overbrengt. Ik vind dat verfrissend.
De opbouw vind ik goed. De afwisselingen met de verre toekomst met het conclaaf verlopen soepel. De spanningsboog zit in het onverwachte. Je blijft geboeid door lezen omdat je de clou wilt weten. Ook word je uitgedaagd om mee te denken en te puzzelen.
Verrassende plottwists zijn er keer op keer. Gelijk in het begin als de hoofdpersoon voor onderzoek en ondervraging door de politie wordt gehoord. Ook in de verre toekomst met het conclaaf en de hele geschiedschrijving er omheen is er nooit een saai moment.
De wisselingen naar het conclaaf in 2099. Dat wilde Webra in zijn toekomstige boek hebben en wordt in dit verhaal al helemaal uitgeschreven wat het verhaal een interessante twist oplevert. Wat ik opvallend vond is de volledige ommezwaai van Het Vaticaan: vrouwen toelaten in de hoogste kringen, samenwerking met de islam dat zou nu ondenkbaar zijn.
Kunnen we ervan leren of is het uitgesloten dat dit ooit gebeurt? En dan in beide verhaallijnen een verdacht overlijden onder soortgelijke omstandigheden. En het belichten van de kennis en kunde van vrouwen ten op zichte van mannen.
Wat ik leuk vond aan dit boek was de vaak zwarte humor. Dat een fan en de auteur zelf op onderzoek uitgaan. Minder leuk vond ik de zelfoverschattende fan van zichzelf houding van auteur Webra. Maar misschien schuilt daar ook wel de kracht. Je blijft doorlezen onder het mom wat doet en denkt Webra nu weer en waarom?
De afwisseling met de verre toekomst toegespitst op het Vaticaan en het conclaaf vond ik intrigerend, ook wel beklemmend omdat ik er in 2099 niet meer ben het confronteert met je eigen sterfelijkheid maar die enige dame vond ik wel lekker pittig en vindingrijk in zo’n mannenbolwerk.
Ik kende deze auteur niet maar ik ben wel benieuwd naar meer werk van hem.
Ik moest het een paar keer herlezen omdat ik niet begreep hoe er ineens zo’n ommezwaai in handelen plaats kon vinden.
De plot verraste mij zo had ik het totaal niet verwacht.
Mijn mening:
Ik geef 4
Het verhaal is beeldend en filmisch geschreven. De personages zijn gedetailleerd uitgewerkt en komen tijdens het lezen tot leven.
Sommige sluit je gelijk in je hart en andere haat je. Het verhaal is boeiend en je blijft doorlezen omdat je van de hoed en de rand wilt weten.
De wisselingen met de toekomst zijn duidelijk en geven het verhaal een extra twist. Grappig hoe beide verhalen bij elkaar komen.
De plot zag ik niet aankomen en begreep ik eerst niet. Ik had het zo niet verwacht.