Miranda

Recensie van:
Miranda
Een reis op weg naar vrijheid
Auteur :
Miranda Kempenk
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar paperback via FB Boekentoer o.l.v. Attie Dotinga en de auteur in ruil voor mijn recensie.
Uitgeverij:
In eigen beheer
Genre:
Non-fictie
Cover en flaptekst:
Een vrouw die je op de rug ziet. Zij kijkt naar een klein meisje in de spiegel. De spiegel hangt aan een groengelige wand. Nieuwsgierig makend en indrukwekkend.
De flaptekst is informerend maar ook hartverscheurend.
Quote:
Qua quotes en mooie teksten kan ik het hele boek overschrijven maar onderstaande vond ik de mooiste;
Pagina 143:
Haar humor heeft haar nooit in de steek gelaten. Zo zei ze eens: “Mijn ontwikkeling heeft ook een nadeel, ik vind steeds minder dubbeltjes.” Ik keek haar met vragende ogen aan. “Vroeger keek ik alleen maar naar de grond, en nu kijk ik de wijde wereld in.”
Mooie indrukwekkende tekst:
Lief klein meisje
Lief klein baby’tje, ik heet je welkom op deze wereld. Wat heb jij je eenzaam gevoeld, maar ik ben er voor je. Ik zal goed voor jou zorgen. Met alle liefde die ik in me draag. Lief klein peuter meisje, bij mij mag je schuilen. Je hoeft niet meer bang te zijn dat je gepest wordt. Of in elkaar geslagen. Lief klein schoolkind, ik zal zorgen dat je veilig bent. Je hoeft niet meer te stotteren, en niet meer bang te zijn dat je in elkaar geslagen wordt of gepest wordt. Of dat iemand jou zal misbruiken. Er is niemand die je nu nog kwaad zal doen. Want ik zal je beschermen. Bij mij mag je altijd schuilen. Lief mooi pubermeisje, war heb jij je eenzaam en onbegrepen gevoeld en wat is er veel met jou gebeurd. Maar ik begrijp jou en zal altijd naar jou luisteren. Je hoeft je nooit meer eenzaam en alleen te voelen. Of bang te zijn dat mensen jou misbruiken, pesten of op een andere manier pijn kunnen doen. Mooie jonge vrouw, wat ben je onzeker na alles wat je hebt meegemaakt. Maar ik zal jou altijd een veilige haven bieden, in wat voor situatie je ook zult komen. Wees niet bang, ik zal er altijd voor je zijn, je koesteren en liefhebben.
Het verhaal:
Ik ben Diana Mariska Miranda Westerink. Getrouwd met Gijs en moeder van Milan en Stef. In 2008 werden onze jongens uithuisgeplaatst. Het zijn – samen met de (jeugd) trauma’s die mijn leven tekenen – de zwartste bladzijden uit mijn leven, die ik in dit boek tóch op papier zet. Want hoe donker het in je leven ook is, het wordt altijd weer licht. Er is hoop. Er is heling. Er zijn nieuwe stappen die zorgen voor bijzondere wendingen. Die boodschap – met daarin de (h)erkenning die ik destijds zelf zo graag had gehad – wil ik met mijn verhaal graag met je delen. Ga met mij mee op mijn reis op weg naar vrijheid
‘Het verhaal van Miranda maakt mij hoopvol voor mijn eigen leven: zij is het levende bewijs dat er altijd weer licht komt.’ Martine Noordergraaf, lector Duurzame Zorg aan de Christelijke Hogeschool Ede ‘Ik heb diep respect voor Miranda en voor het feit dat ze anderen inspireert, steunt en kracht geeft om een lichtpunt te vinden, zodat ook zij weer kunnen stralen.’ Gerrita Huisman, integrale leefstijl- & vitaliteitsspecialist
Mijn leesbeleving:
Een kort maar zeer krachtig verhaal. Hartverscheurend, rauw, puur en recht uit het hart geschreven. Beeldend en ieder woord sijpelt voel en tastbaar door tot in je psyche en lijf.
Met name de stukken over jezelf niet gezien voelen, het anders voelen, de gevoelige kwetsbaarheid, het er alleen voor staan als het gaat om de aandacht, troost, empathie, kortom de emotionele begeleiding van je ouders, het continu aardig gevonden te willen worden door anderen, jezelf volledig wegcijferen en roofbouw plegen op je fysiek en psyche. De zware postnatale depressies na de bevalling. Ik voelde alles. Alle pijn, onzekerheid, verdriet, minderwaardig voelen, de diepe duisternis waar geen sprankje licht lijkt te komen. Hulpverleners en andere mensen die oordelen op je voorkomen en niet verder kijken. Daar een snoeihard oordeel over vellen die tot (draconische) maatregelen leiden als uithuisplaatsing van je kinderen.
Alsof dit verhaal mijn levensverhaal was. Mijn kinderen zijn nooit uit huis geplaatst. Altijd hulp aan huis gehad, intensief. Of het geholpen heeft weet ik niet. Psychische en fysieke hulp sluiten na verloop van tijd weer af omdat ik volgens hen grote sprongen heb gemaakt. Ik zie en voel ze zelf niet. Als ik dat met hen deel dan heb ik nooit gelijk. Zeer pijnlijk en om moedeloos van te worden. Oh ben je depressief en zie je geen toekomst meer? Je bent toch bijna vijftig? Dan zit jij in de pre menopauze. Zodra je dat weer voelt dan ga jij naar de huisarts maar wij sluiten af. En je moet nog maar even leren om niet altijd tot in detail overal over te praten. Eh dat is toch het nut van psychische begeleiding?!
Of ze zeggen: jij hebt je hele leven al een psychische kwetsbaarheid dat hoort bij jou. Terwijl ik in het begin van de behandeling getrakteerd werd op Yucell, systeem gesprekken, imaginaire rescripting etc. Zeggen ze in het laatst van de behandeling Oh jij hebt geen focus. Jouw NAH overschaduwt alles. Of ik zelf even een NAH hulpverlening wilde zoeken. En toen ik heb zelf belde zeiden ze dat hoef jij als hulp zoekende niet te doen. En toen dat klaar was maak zelf maar rustig kennis wij blijven op de achtergrond. Sturen ze een mail wij sluiten dan en dan af. Geen speld tussen te krijgen. Frustrerend.
Nu mijn energiehuishouding in kaart brengen en hopelijk minder energie verliezen. Maar geen psychische begeleiding en geen huishoudelijke hulp. Mijn man heeft volgens hen een autistisch brein of autisme. Het is echter nooit getest of op papier gezet. Wel heeft mijn man bij een fietsongeluk hoofdletsel opgelopen. Misschien heeft hij dan ook NAH? En dan weet men dat weer niet zeker.
Ik vind het enorm moedig, krachtig en knap dat Miranda haar levensverhaal vertelt in dit boek. Haar persoonlijke reis op weg naar vrijheid. Met alle hindernissen, hobbels en uitdagingen. Ik voel, zie en ervaar haar als een intelligente en lieve moeder. Een voorbeeld voor velen.
Via de QR-code kom je op de website www.mijnkinduithuis.nl waarop vier vrouwen: Miranda, Coby, Marlene en Truusje hun eigen verhaal over de uithuisplaatsing van hun eigen kinderen vertellen. Aangrijpend maar voor moeders (ouders) in soortgelijke situaties hopelijk troost, (h) erkenning en een baken van hoop en verdere informatie voor het zoeken van hulp in de eigen situatie. Een geweldig initiatief.
Via info@ouderpeil.nl kun je Miranda, Coby en Marlene benaderen voor verdere begeleiding in jouw persoonlijke ervaring.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren:
Dit is een open, puur, rauw, hartverscheurend, diepgaand, reflecterend, leerzaam en informatief verhaal.
Een heftig verhaal maar ook een verhaal dat hulp, hoop, betrokkenheid en steun biedt voor mensen in soortgelijke situaties. De schrijfstijl is zo intens en beeldend dat je meekijkt in de wereld zoals Miranda deze ervaart.
Miranda inspireert anderen met haar verhaal. Ook het dingen aanvoelen bij anderen herken ik. Dat vind ik een gave.
De naam Miranda heeft als betekenis bewonderingswaardig. Dat kan ik volledig beamen.
Miranda bedankt dat ik jouw levensverhaal mocht lezen en recenseren. Veel sterkte bij alles wat je doet.
Hopelijk lezen nog veel meer mensen haar boek.