Pas maar op voor de grote boze wolf

Recensie van:

Pas maar op voor de boze wolf

Auteur:

Marcella Kleine

schrijft thrillers, feelgoodnovelles en waargebeurde verhalen. Haar vorige thriller Bloedwraak verscheen in maart 2024 bij De Crime Compagnie.

Pas maar op voor de boze wolf is een fictief verhaal, vermengd met waargebeurde voorvallen in wolvengebied.

Wijze van lezen:

Recensie-exemplaar ontvangen voor deelname aan de blogtour van De Crime Compagnie in ruil voor mijn recensie en deelname.

Uitgeverij: De Crime Compagnie

Genre: thriller

Cover en flaptekst:

Ik kijk recht in de ogen van een wolf. Een vrouw ligt op haar zij op de grond omgeven door paarse heide. Nieuwsgierig makend, grimmig, onheilspellend.

Een spannende flaptekst die allerlei vragen bij mij oproept. Ik ga lezen om antwoorden te krijgen.

Quote:

Proloog:

Een grijze sluier hangt over de natte weilanden als hij zijn eerste voetstap in Nederland zet.

Hij kijkt achterom en vraagt zich af of hij er klaar voor is om deze missie alleen te doen en zijn familie achter te laten. Hij moet wel; het is de gebruikelijke gang van zaken. Opgroeien en uitzwerven. Op zoek naar een bestaan. Hij kijkt weer voor zich en zoekt zijn weg over het zandpad, waarop hij diepe afdrukken achterlaat.

Het landschap lijkt de adem in te houden, hier en daar klinkt slechts geritsel in het struikgewas dat de weilanden omzoomt. Verder is het doodstil. Het is de voorbode van naderend onheil.

Grimmig gaat hij voort, vertrouwend op zijn instinct. Hij trekt zijn lippen op en strijkt zijn tong erlangs.

Pas als hij het heidegebied bereikt, trekt de mist op en breekt er een waterig zonnetje door dat een zachte gloed aan het nu nog vredige landschap geeft.

Mooie tekst:

Wie zich tot schaap maakt, wordt door de wolven gevreten.

..

– Oud gezegde

Het verhaal:

Met de komst van de wolf krijgen Imke en haar gezin – net als de rest van de regio – te maken met een nieuwe werkelijkheid waarin vee en misschien zelfs kinderen niet meer veilig zijn. Terwijl de spanningen oplopen, krijgt Imke ook te maken met haar eigen demon: de ‘Wolvenman’. Hij haalt nare streken met haar uit en eist haar dochtertje Sterre op. Imke is helemaal op zichzelf aangewezen, want als ze haar man vertelt wie haar lastigvalt, loopt ze het risico hem kwijt te raken. Lukt het Imke haar dochter uit de klauwen van de wolf te houden?

Mijn leesbeleving:

De proloog zet gelijk de toon en vormt een krachtige springplank naar de rest van dit verhaal.

Eerder las ik Bloedwraak van Marcella Kleine. Dit verhaal zat zo ongelooflijk stevig in elkaar met een ingenieuze plot dat ik enorm dankbaar was dat ik mee mocht doen aan de blogtour van Pas maar op voor de boze wolf.

En ik ben geen moment teleurgesteld. Op alle fronten maakte Marcella Kleine het ook nu waar:

Een beeldende schrijfstijl, goed uitgewerkte personages die levensecht over kwamen, bloedstollende spanning die bij ieder woord verder opgevoerd wordt, een prima opgebouwd verhaal dat razendsnel wisselt tussen schuingedrukte steeds grimmiger wordende teksten e het verhaal verteld vanuit de ik-vorm door Imke.

Als lezer puzzelde ik mee naar het hoe en waarom. Ik werd continu door de diverse plottwists op het verkeerde been gezet. Wie is hier nu eigenlijk de wolf in schaapskleren en wie durft zijn of haar masker niet af te doen om zijn of haar ware gezicht te tonen?

De terugkerende wolf: een zegen of een vloek? Beide kanten worden uitvoerig belicht. Tevens klonk continu het bekende wijsje door mijn hoofd als de wolf ten tonele kwam.

En wat een dappere vrouw is Imke. Ze doet er alles voor om haar gezin te beschermen. Met ingehouden adem, gekromde tenen, woede en verdriet las ik haar verhaal. Op een gegeven moment wilde ik haar toe schreeuwen laat je stem horen, toon je innerlijk aan de wereld, laat je redden. Maar dan las ik verder en kon ik me haar beweegredenen tot bevriezing en spreekangst levendig inbeelden.

Dan dacht ik waarom moet zo’n vrouw continu, om de lieve vrede te bewaren, balanceren en in de pas lopen om ervoor te zorgen dat haar levensgeluk niet in vlammen op gaat? Laat er begrip en een luisterend oor zijn. De weg naar de plot is vol plotwendingen gevolgd door een plot die alle verhaallijnen samen laat komen. Dan treedt voor het voetlicht datgene wat zoveel onheil en duisternis bracht.

Mijn mening:

Ik geef 5 sterren:

Een prima opbouw, geloofwaardig uitgewerkte personages die veelvuldig de dialoog met elkaar aangaan. Waarbij de vonken er vaak afschieten. Waarbij schaapskleren afgeworpen worden en de ware naar voren treedt.

Opbouwende spanning: bloedstollend dan weer sluimerend. Dreigingen die voelbaar zijn. Door de beeldende schrijfstijl kruip je in de huid van de personages. Bekijk je de wereld door hun ogen, voel je wat zij voelen en ervaren. Het hele verhaal laat je niet los. Als het uit is denk je er nog lang over na.

Is in deze spreken echt zilver en zwijgen echt goud? Of wint de waarheid het van de leugen? Wederom een prima thriller met hoogwaardige plot wendingen en een verbijsterende plot. Ingenieus en helder gebracht.

Hartelijk dank De Crime Compagnie, Manon Hendriks en Marcella Kleine dat ik mee mocht doe aan deze blogtour.