Schaduwkant

Recensie van:
Schaduwkant
Wat start als een onschuldig spel loopt uit op een dodelijk drama.
Auteur :
Sophie Wester:
is het pseudoniem van schrijversduo Sophie Frazer en Ester Ankoné. Samen schrijven ze thrillers met subtiele humor en verrassende plots. Na hun debuut Moordende Hitte verscheen vorig jaar de psychologische thriller Een lege plek.
Wijze van lezen:
Boek gewonnen bij een winactie. Tevens proef geluisterd voor de Crime Compagnie o.l.v. Sarina Boontjes.
Uitgeverij: De Crime Compagnie
Genre: psychologische thriller
Cover en flaptekst:
Ik zie een vrouw staan op de rotsen turend over het water. Zoekt zij iets of iemand? De titel doet zijn betekenis eer aan.
De flaptekst is indrukwekkend en heftig.
Voorgelezen door:
Gaby Milder:
Eerst moest ik even wennen aan de stem. Maar ik was snel gewend. Een voorlezer moet natuurlijk ook eerst het verhaal proeven, voelen en haar eigen maken. Maar nadat gebeurd was ging het formidabel. Ze hiekd het verhaal in zijn waarde. Ze gaf het verhaal met haar intonatie en veranderingen in toonhoogte nog meer cachet mee. De woorden gaan door ze te luisteren nog meer leven en het verhaal wordt zo echt dat het als een film voorbij trekt in mijn hoofd. Het bleef lange tijd bij mij. Ik moest echt even afkicken nadat ik het luisterboek afgeluisterd had. Dat is de waardevolle kracht van iemand die verhalen voor leest. En dat vak verstaat.
Quote:
De quotes op de pagina’s 312 en 313 vind ik ijzersterk en psychologisch diepgaand. Enerzijds het continue aantrekken en afstoten van puber en moeder. Herkenbaar en voelbaar. Gelijk de angel eruit trekken dat doet Ellen goed. Ze geeft haar grenzen richting Leon keurig aan.
Mooie tekst:
Alles waar we onze ogen voor sluiten, alles wat we ontkennen, dient uiteindelijk om ons te verslaan. – Henry Miller
Quote:
Proloog In de verlaten keuken van de groepsaccommodatie trekt Dani plagerig aan de band van zijn spijkerbroek. ‘Ga je mee?’ vraagt ze.
‘Ja,’ zegt Mick schor en hij hoopt maar dat ze niet aan zijn stem hoort hoe graag hij dat wil. ‘Waar wil je naartoe?’ ‘Ik weet wel een plekje.’ Ze loopt voor hem uit en duwt de eerste deur van de gang open.
Geschrokken kijkt hij over zijn schouder de hal in. ‘Ben je gek?’ fluistert hij. ‘Dit is de kamer van Leon!’ Ze rolt met haar ogen. ‘Wat wil je dan? Naar een slaapzaal?’ ‘Eh, nee. Maar ik vind de kamer van een leraar nou ook niet echt relaxed. We kunnen toch wel iets beters verzinnen?’ ‘Jij houdt toch zo van spanning, mister No Fear? Dus ik dacht:
we maken er onze eigen challenge van.’ Ze bijt op haar lip en draait haar kettinkje een paar keer rond haar vinger. ‘Maar als je niet durf t ...’ Hij haalt zijn handen door zijn haar. Wat kan het hem ook schelen, deze kans krijgt hij misschien nooit meer. ‘Nee hoor, hier is eigenlijk wel best.’ Ze gaat op het bed zitten en slaat haar benen verleidelijk over elkaar. ‘Ik maak even een filmpje, oké?’ Een paar tellen is hij van zijn stuk gebracht. ‘Van de seks bedoel je?’ ‘Ja,’ zegt ze onbewogen en ze trekt de rits van haar trainingsjasje zo ver naar beneden dat hij haar kanten beha kan zien.
Om zich een houding te geven, trekt hij zijn hoody uit. Kan hij zeggen dat hij dat niet wil? Dan lacht ze hem natuurlijk uit, en hij wil ook niet overkomen als een preutse kleuter. ‘Goed,’ weet hij uiteindelijk uit te brengen. ‘Stuur je dat filmpje dan naar mij?’ Ze knikt en begint zich verder uit te kleden.
Hij maakt zijn riem los en laat zijn broek met boxershort en al op de vloer zakken.
‘Je hebt toch wel condooms bij je, hè?’ vraagt ze als ze zijn erectie ziet.
Haastig bukt hij zich om zijn portemonnee uit de kontzak van zijn broek te vissen. ‘Tuurlijk.’ Ze lacht onweerstaanbaar naar hem. ‘Kom dan maar gauw hier.’ ‘Daan?’ vraagt hij, terwijl hij zijn boxershort weer aantrekt.
‘Ja?’ Huiverend trekt ze het laken over haar fantastische borsten.
‘Ik vind je leuk en ik eh... ik zou dit wel vaker willen doen.’ Ze fronst. ‘Maar je weet toch dat ik al iemand zie?’ ‘Ik dacht dat die eikel had gezegd dat hij ermee wilde stoppen?’ Glimlachend pakt ze haar telefoon van het nachtkastje. ‘Ik denk dat hij wel van gedachten verandert als hij ziet wat hij mist.’ ‘Wát?’ Mick draait zich met een ruk om. ‘Heb je ons daarom gefilmd?’.
Het verhaal:
Sinds de dood van haar man voedt Ellen haar puberzoon Mick alleen op. Als docent en counselor op een middelbare school zou ze precies moeten weten hoe ze met tieners moet omgaan, maar thuis lopen de spanningen steeds hoger op en ze is bang dat haar zoon ontspoort.
Wanneer ze als begeleider meegaat op Micks examenreis naar Texel, komt ze erachter dat hij verwikkeld is in een gevaarlijk spel. Als diezelfde week een van de leerlingen dood op een slaapzaal wordt aangetroffen en Mick verdwenen is, lijkt Ellens nachtmerrie compleet.
Mijn luisterbeleving:
Ieder mens heeft zijn of haar schaduwen. Om zich bijvoorbeeld in terug te trekken als het leven overspoelend of overrompelend is. Maar ook om een masker op te zetten om de wereld niet je ware gezicht te tonen. Uit angst om veroordeeld te worden of om in je hemd te staan. Dat laatste is merendeels aan de hand in dit verhaal. Jongeren die elkaar ophitsen tot ongekende hoogten tot uitdagingen. Alle remmen los, alle schaamte voorbij. Om stoer te doen, om de moraal ridder uit te hangen ten koste van iemand? Welk hoger doel dient het als je slaagt voor een uitdaging of op zijn Engels een challange? Komt het voort uit verveling, uit rebellie, diep geworteld verdriet, gemis of streelt het je ego en ben je zo nog meer het baasje van een groepje.
Ik werd er kots misselijk van. Niet alleen omdat ik moeder ben. Maar ook omdat ik niet tegen moedwillig onrecht en haantjes gedrag kan ten koste van iemand. Dat zal door mijn traumatische pest verleden komen. De personages vond ik gedetailleerd uitgewerkt. Je leert ze uitermate goed kennen. Sommigen sluit je in je hart en anderen zie je liever gaan. Je leert hun gedachten en karakter goed kennen. Eigenlijk zijn ze allemaal slachtoffer. Al praat ik uiteraard niet alle gedrag goed omdat ik hun achtergronden ken. Jammer dat als het op fysiek contact aankomt en als er grenzen overgegaan worden vaak niemand eerbied heeft voor een afwijzing.
Doordat in het verhaal luisterde vond ik het allemaal nog harder, rauwer en intenser. Het bleef lang bij mij. Een stem versterkt het verhaal waardoor het zich vastzet en zich vertaalt in levendige beelden. Sommige benamen me bijna de adem. Ik kon het boek ook niet in een keer luisteren. Zo meeslepend was het. Enerzijds volg je het leven van Ellen. Haar verleden, haar leven in het heden. Hoe ze zo voelbaar intens houdt van allen die haar dierbaar zijn. Haar gevoelens van verdriet, woede, blijheid, erotische spanning die opvlamt, radeloze angst, bravoure die je hartkloppingen geeft. Anderzijds worden de gevoelens, gedachten en achtergronden ook intens naar voren gebracht. Het verhaal is continu spannend. Voor iedereen bleef ik op mijn hoede. En continu die onderhuidse dreiging wie blijft het levenslicht aanschouwen en wie niet. En wie is de heerser over leven en dood en waarom. Dat maakt het ook psychologisch.
Lange tijd bleef ik in het ongewisse en puzzelde ik verwoed mee naar een oplossing. De plot was een krachtige maar gaf me ook een verdrietig gevoel.
De epiloog legde alles uit voor mij. De mist trok weg over het verleden. De weg naar vrede voorzichtig ingezet.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren:
De twee vorige boeken van dit auteurs duo heb ik ook gelezen. Alle drie de verhalen zijn weer verschillend. Toch blijven ze je bij. De opbouw is geloofwaardig en krachtig. De omstandigheden zijn deels herkenbaar. De thematiek is heftig: provocatie, dominantie, #MeToo, Eenouder huishouding noodgedwongen en door heftige redenen, grenzeloze waaghalzerij; of eeuwige roem of een enkeltje uitsluiting. Dit alles in een meedogenloze cocktail gegoten die je aan het denken zet, bang maakt, boos maakt en in verbijstering achter laat. En dan zo echt gebracht dat het je vaak in het verhaal wil doen kruipen om in te grijpen.
De weg naar de plot zit vol mysterie, onderliggende dreiging van groot onheil, afstraffing van heldendrang. De plot is verbijsterend maar achteraf te verklaren. Maar niet om te vergeven.
De epiloog is op vele fronten verhelderend.
De leesclub vragen achterin vind ik een waardevolle toevoeging en maakt dat je nog meer de verdieping vindt in dit verhaal.
Datgene in onszelf wat we niet in ons bewustzijn laten doordringen, doemt in ons leven op als het noodlot-Carl Jung