Een prachtig en ontroerend boek

Het leven van de 89 -jarige Bo is klein, sinds zijn vrouw drie jaar geleden naar een verzorgingstehuis moest vanwege dementie. Door haar vertrek voelt hij zich regelmatig somber. Buiten de bezoekjes van de thuiszorg en zijn wekelijkse telefoontje met zijn vriend Ture heeft hij maar weinig contact. Maar gelukkige is zijn trouwe viervoeter, hond Sixten altijd om hem heen.

Bo vertelt over zijn leven. Hij haalt herinneringen op aan de tijd samen met zijn vrouw Fredrika en zoon Hans, maar ook over zijn vroege jeugd. Waarin hij het niet altijd makkelijk had. Zijn moeder was lief voor hem, maar voor zijn vader leek hij het nooit goed genoeg te doen. Dat is ook één van de redenen waarom hij een goede band wil hebben met zijn zoon Hans. In zijn hoofd weet hij vaak wat hij wil zeggen, toch komen die woorden niet uit zijn mond. Dat komt mede door de woede die hij voelt, de woede naar de ouwe (zoals hij zijn vader noemde), maar ook naar Hans die zich steeds meer met zijn leven bemoeit. Hij lijkt precies te weten wat goed is voor hem, maar wanneer Hans opgooit dat het beter is voor Sixten om naar een ander huisje te gaan, breekt er iets in Bo. Natuurlijk merkt hij dat zijn lijf steeds zwakker wordt en hij vaker een dutje nodig heeft, maar waarom denkt iedereen altijd beter te weten, wat goed voor hem is?

De kracht van dit mooie, maar ook pure verhaal ligt vooral in de kleinheid. Lisa Ridzén weet op een gevoelige, respectvolle maar ook beeldende manier de onmacht van Bo bloot te leggen. Vanaf de allereerste bladzijde wist dit verhaal me te raken en het liet me ook niet meer los. Het laat je nadenken over je eigen leven, maar ook over het ouder worden van bijvoorbeeld de mensen om je heen. Hoe zal ik er mee omgaan als zij het steeds moeilijker hebben om de regie vast te houden en hoe kan je iemand anders in zijn waarde laten…..ook als je voelt dat er toch iets zou moeten veranderen. Een ontroerende en realistische roman, die je nog lange tijd bij zal blijven.