Klein verhaal met veel diepgang

Als François tijdens het paardrijden een bewusteloze vrouw ontdekt op een rots bij de zee, besluit hij haar mee te nemen naar zijn huis. De volgende dag blijkt ze fysiek niets te mankeren, maar mentaal lijkt dat heel anders te zijn. Na een paar dagen vertelt ze hem dat ze Elsa heet, maar dat ze verder niet over haar privéleven wil praten. Iets dat resulteert in een soort van samenleven, zonder dat ze elkaar echt kennen. Echter blijft François zich wel afvragen, wie hij in huis heeft gehaald en waar ze voor op de vlucht is?

Wat een mooi en hartverwarmend verhaal was dit. Je leest het afwisselend vanuit François en Elsa. Op die manier kom je erachter dat ze beide getekend zijn door het leven en een muurtje om zich heen gebouwd hebben. Wanneer die muurtjes langzaamaan beginnen af te brokkelen, ontstaat er een vertrouwensband en durven zij zichzelf steeds meer bloot te geven, ook al gaat dat niet zonder slag of stoot.

Laure Manel heeft met haar prettige en beeldende schrijfstijl een ontroerend verhaal geschreven, dat zich op een rustige manier en met veel diepgang uit de doeken doet. De auteur wist het verdriet, de angst en de onzekerheid op een hele mooie manier over te brengen. Ook de overwinningen….hoe klein die soms waren, kwamen feilloos binnen. De personages waren realistisch, evenals hun gevoelens en ik leefde dan ook enorm met ze mee. Het einde vond ik wel wat voorspelbaar, toch maakte dát juist het verhaal voor mij helemaal af. Wat mij betreft zeker een aanrader, als je van wat kleinere verhalen met diepgang houdt.

Veel dank aan Standaard Uitgeverij voor dit recensie-exemplaar.