Een prachtig verhaal over afscheid nemen en familiebanden

Wanneer de moeder van Olivia en Sophia plotseling overlijdt stort hun wereld in. Zij was alles voor hun en dan blijkt ook nog eens dat ze beide op een andere manier omgaan met hun verdriet. Daar waar Olivia alles het liefst rationeel verklaard, omarmd Sophia steeds meer de spirituele kant. Langzaamaan raken ze elkaar een beetje kwijt. Dan besluit hun vader naar het familiechateau in Frankrijk te gaan. Daar gaat hij opzoek naar zichzelf, maar ook naar een vis die al jaren niet meer gezien is. Hij wil hem vinden, beschrijven en vernoemen naar zijn overleden vrouw. De meiden besluiten met hem mee te gaan. Maar zullen ze de vis vinden en kan deze reis er ook voor zorgen dat ze weer dichterbij elkaar komen?

Je leest dit verhaal vanuit Sophia en Olivia. De auteur weet op een liefdevolle en beeldende manier over te brengen wat rouw met iemand kan doen. Hoe je vast kan zitten in je eigen verdriet, waardoor er maar weinig ruimte overblijft voor dat van andere. De strubbelingen van de meiden waren duidelijk voelbaar, maar ook zeker die van hun vader. Daarnaast waren de personages goed uitgewerkt en kwamen ze realistisch over, waardoor ik enorm met ze meeleefde. Hoewel het verhaal een zwaar thema aanstipt, voelde het nergens te zwaar. Dat komt mede doordat het met een bepaalde lichtheid, maar ook met de nodige humor op mij als lezer werd overgebracht.

Alles wat ik aan je mis is een meeslepend, vlot en beeldend verhaal over rouw, familiebanden, liefde, onzekerheid en jezelf mogen en kunnen zijn. Jeske wist de gevoelens feilloos over te brengen, mogelijk omdat ze weet waar ze overschrijft. Daar kom je achter in het dankwoord, dus sla deze vooral niet over.

Dankjewel Jeske dat ik mee mocht doen met deze blogtour.

Instagram: boekenwurmpje_sharon