Een puur verhaal

Ida is 20 jaar. Na het overlijden van haar moeder, wil ze het liefst zover mogelijk weg van haar oude leven. Hoewel er een uitnodiging ligt van haar zus Tilda, om bij hun thuis te komen, besluit ze de trein te nemen die het meest ver weg gaat, van haar oude leven. En zo komt ze op het eiland Rügen in Noord-Duitsland aan. Zonder plan en eigenlijk ook zonder zelfliefde, besluit ze te solliciteren bij de kroeg van Knut. Ze wordt aangenomen, maar blijkt langzaamaan in een steeds dieper dal te raken. Knut en zijn vrouw Marianne besluiten haar in huis te nemen. Onder de vleugels van de lieve Marianne, komt ze langzaamaan tot rust en probeert ze het leven weer in eigen hand te nemen.

Dit verhaal lees je vanuit Ida en wat kreeg ik een dubbel gevoel bij haar. Aan de ene kant had ik enorm met haar te doen, aangezien ze geen makkelijke jeugd had gehad en lange tijd alleen stond in de zorg voor haar alcoholistischte moeder. Het was een onzekere, kwetsbare jongedame die vol zat met emoties. Ik snapte haar woede, schuldgevoel en destructieve gedrag, toch wilde ik haar zo nu en ook een schop onder haar kont geven. Ik had haar willen toeschreeuwen dat er genoeg mensen waren die een luisterend oor hadden en haar wilde helpen…..iets dat ze zo nodig had en misschien zelf ook wel wilde. Toch kon of wilde ze dat bijna niet inzien. Aan de andere kant vond ik haar zo nu en dan ook ondankbaar en had ik veel meer groei bij haar willen zien. Ik kan dus niet echt zeggen, dat ik haar in mijn hart heb gesloten.

De schrijfstijl was vlot en beeldend. Het verhaal las dan ook makkelijk weg en voelde ondanks de zware thema’s nergens te zwaar. Toch moet ik zeggen dat ik in het begin moest wennen aan de uitgeschreven conversaties. Dit haalde de vaart er voor mij wel een beetje uit, later had ik een manier gevonden om er omheen te lezen en zat ik er lekker in.

Windkracht 17 is een puur verhaal over rouw, schuldgevoel en de zoektocht naar jezelf. Hoewel ik het met veel plezier gelezen heb, was ik ergens toch ook teleurgesteld over het einde. Ja, er was een kleine afsluiting, toch voelde het voor mij nog veel te open. Ik had simpelweg veel meer willen lezen en hoop dan ook op een vervolg.

3,5 ster. Hier afgerond naar 3.

Ik wil Hebban bedanken dat ik dit boek mocht lezen, in ruil voor mijn eerlijke mening. Bedankt voor het recensie-exemplaar.