Unieke fantasy

Vandaag is het mijn beurt in de blog tour van Verloren Aluria, het eerste deel van de serie Levende Steden, geschreven door Robin Rozendal. Wat heeft ze een interessante, goed doordachte en unieke wereld te weten creëren, een wereld waarin steden leven en dus ook een persoonlijkheid en gedachten hebben. Wat mij heel erg aansprak, is deze worldbuilding, want die zit echt heel goed in elkaar. Enerzijds speelt het verhaal zich af in de “gewone wereld”, maar in de andere wereld, Erimaer, bestaan andere wezens als nayres, mosharèn en sharèn, beroepen die met magie te maken hebben en woorden die alleen in dit land worden gebruikt. In de gewone wereld, wat Amsterdam is, ontdekt Enna dat ze krachten bezit: vonkende handen. Haar oma hield er altijd wat aparte ideeën op na, maar die blijken meer en meer waar te zijn. Als er dan ook nog eens vreemde, grijze wezens uit een andere wereld verschijnen, wil Enna erachter komen wat er allemaal aan de hand is en gaat ze samen met Thomas op reis naar deze wereld om dit te onderzoeken. Op Erimaer verbiedt de tsaer magie. Yaru en Marthis worden opgepakt, omdat ze verdacht worden lid te zijn van het verzet, maar ze kennen elkaar niet eens. Maar dan krijgen ze opeens visioenen over een gezamenlijk verleden. Op hun reis worden de personages niet alleen geholpen door de steden, maar worden ze ook tegengewerkt door hen...

De schrijfstijl van Robin Rozendal leest ook erg fijn. De wereld bevat een relatief ingewikkeld magiesysteem – in het boek heet het bijvoorbeeld geen ‘magie’ maar ‘ayem’ – maar dit wordt niet in één keer aan de lezer voorgesteld. Net als de personages leer je beetje bij beetje steeds meer over hoe Erimaer en de magie in elkaar zitten. Dit zorgt ervoor dat je steeds verder wil lezen om te ontdekken hoe het verhaal verder gaat en wat de wereld nog in petto heeft. Het boek leest soepel de gebeurtenissen zijn goed gedoseerd – niet te veel en niet te weinig, niet te snel en niet te langzaam.

Wat voor mij ook echt een pluspunt is, is dat je niet meteen wordt platgegooid met allerlei personages, zoals ik dat vaker weleens ervaar, waardoor het begin wat onduidelijk wordt. Het is heel fijn dat het verhaal eigenlijk steeds dezelfde personages volgt – het verhaal wisselt voornamelijk tussen Enna en Thomas in het Amsterdam van 2023 en Marthis en Yaru op Erimaer in 5695 – met af en toe een introductie van een ander personage, waardoor je niet op het begin al wordt platgegooid aan personages was. Mocht het toch wat onduidelijk zijn, is er achterin het boek nog een handige lijst met personages te vinden (net als een verklarende woordenlijst, trouwens). Onderling hebben de personages een leuke dynamiek, waarbij ik genoten heb van de sarcastische uitingen van Enna en Thomas naar elkaar toe. Bij Marthis en Yaru was ik voornamelijk erg benieuwd hoe het nu met hun visioenen zat. De hoofdpersonages voelden ook geloofwaardig aan, omdat ze naar mijn idee realistische veranderingen doormaken, die het verhaal ook ten goede komen.

Alle vragen die bij mij tijdens het lezen opkwamen, worden goed met elkaar verbonden in een spannend open einde. Verloren Aluria is dus een echt topboek van eigen bodem en ik kijk er nu al naar uit om het volgende deel te lezen!