Goh, wat kan die schrijfster lekker zwemmen

Is het een onderwerp voor een literair boek, vroeg ik me tijdens het lezen sterk af. Ik zelf had op de lagere school ook nooit mijn zwemdiploma gehaald, maar zwemmen kon ik met een soort hondjes-crawl wel. De schoolslag lapte ik aan mijn laars en die ene minuut watertrappelen bij het diploma is toch ook een onzin-eis. Ik heb nooit een trauma overgehouden aan dat missen van dat diploma. Later toen ik onderwijzer was, haalde ik tijdens het schoolzwemmen de schade ruimschoots in.

Suzanne niet: ze is 31 jaar en gaat gebukt onder een minderwaardigheidscomplex. Haar life-coach raadt haar aan het zwemdiploma alsnog te halen. Waarom het trauma zo diep zit, wordt niet uitgelegd. Ja, haar ouders zijn gescheiden, maar dat gebeurt bij 2 van de 4 kinderen tegenwoordig. Naast de inhoud van 15 zwemlessen komt er wel iets boven in het verhaalverleden, maar erg schokkend is dat niet. Ze zou zelfs moed kunnen halen uit het runnen van een webshop voor kinderspeelgoed.

Als ze toch naar het zwembad gaat, reageert ze vreemd. Ze wil haar lichaam niet blootgeven, evenals haar borsten en ze wil niet aangeraakt worden. Zo te lezen is Suzanne niet onaantrekkelijk, want een postbezorger en een conciërge in het zwembad doen pogingen om haar te versieren. Dat ze zo mannenschuw is, kan toch niet gekomen zijn, omdat ze ooit een vriend thuis had uitgenodigd bij een door haar moeder mislukt bereide maaltijd.
Er gebeurt eigenlijk weinig in de roman en we worden beziggehouden met crawl, rugslag of schoolslag. En als je niet durft te duiken, dan duwt een stereotype hard schreeuwende zwemjuf Fab je er wel even in.
Suzanne heeft vooral oppervlakkig contact met vrouwen van buitenlandse afkomst. Even komt er spanning in het verhaal als een arrogante meid (Tereska) haar aandacht trekt. Maar het loopt al snel spaak als ze na een dronken bui in Paradiso door die arrogante meid aan de kant wordt gezet en ingewisseld wordt voor een Amsterdamse jonge kerel. Alle verdere personages blijven net zo oppervlakkig als het water van badje 1 en 2.
Ja, de stijl is luchtig, maar zeker niet komisch of ik moet het niet opgemerkt hebben. Suzanne schijnt zich te ontwikkelen, dus een beetje late coming of age. Maar waar blijkt dat uit, vroeg ik me af: de keer dat ze in een apotheek haar beurt opeist bij een voordringer of het potje wildplassen in de bosjes nadat ze haar diploma heeft veroverd.

De ervaren lezer zal misschien nog op zoek gaan naar de paar niet uitgewerkte verhalenlijnen, maar die zoektocht is vergeefs. Het boek eindigt alsof iemand de stop uit het bad heeft getrokken. Geen gelukkig debuut.