Echt is nep en nep is echt. Echt waar!

Toen ik in het boek dat ik net ontvangen had van uitgeverij Atlas begon, dacht ik :Nee, hè, alweer zo'n dystopisch boek. Ik hou namelijk helemaal niet van fantasyboeken.
Mijn vermoeden werd in het eerste deel een beetje waar. Internet,
deedfakes en veel ICT-termen waar
ik zo langzamerhand allergisch voor
geworden ben. Als je wat minder
geïnteresseerd leest, heb je vaak
weinig zin om door te lezen.
Maar tegelijkertijd viel de
weekendbijlage van het AD (Mezza) op mijn deurmat, waarin Jori Stam
uitlegde waar het boek over ging.
Wat is echt en wat is nep,? Al kun je
die vraag ook omdraaien. Ik las toch
door en kwam in deel II in een
spannend en tenenkrommend verhaal over een dochter-
moederrelatie. Nog viel niet alles op
zijn plaats, maar de interesse was
teruggekomen. Snel las ik deel III
door dat ook in 2035 speelt. Ik
begreep eerlijk gezegd lang niet alles van wat er nu gebeurd was,
temeer daar ik in Deel I niet zo
geïnteresseerd was geweest.
Daarom opnieuw begonnen. Ik vond
dat het boek een tweede kans verdiende. Het werd vanaf dat
moment een heel interessant boek,
waardoor ik ook in deepfakes het
gevaar van onze maatschappij zag.
Waar ja, wat is goed, wat is fout, wat
is een leugen en wat is de
waarheid?
Misschien speelt de vertellende
heldin ook een vreemde rol. Stam
heeft me als lezer aan het twijfelen gebracht. Ook na de tweede keer
lezen, heb ik nog legio vragen? Wat
is er gebeurd met Sieger en met
Ema Somerman? Wie houdt zich
bezig met leugens en
fantasieverhalen en wat is echt? Jori
Stam had in zijn interview in het AD
gelijk: je weet anno 2025 niet meer
wat '' de waarheid' is. In dit opzicht
vind ik nu dat dit dystopische boek eigenlijk bar goed geschreven is. Zo'n ommezwaai maak ik maar zelden. Ik wil het boek zelfs aanraden, ook voor scholieren: een boek waarvoor ICT-leerlingen zich waarschijnlijk ook kunnen interesseren..