Fascinerend verhaal, teleurstellend slot

Na de verschijning van zijn debuutthriller Trigger werd de Duitse auteur Wulf Dorn twee jaar geleden als aanstormend toptalent gepositioneerd. Bevestiging kreeg hij met de opvolger, IJzige stilte. Met Waanzin, de derde thriller van zijn hand, lijkt zijn naam definitief door te stoten naar de bovenlaag van topauteurs.

Om een beeld te krijgen van de sfeer waarin de verhalen zich afspelen luistert men best naar de meester zelf: “Spoken bestaan echt. Ze rammelen niet met ketenen en huilen niet op vervloekte plaatsen. Nee, ze dwalen daar rond waar ze ons de grootste angst kunnen aanjagen: in ons hoofd!” Een betere opmaat kun je voor Waanzin niet bedenken.

Psychiater Jan Fostner, we kennen hem uit IJzige stilte, is nog steeds werkzaam in de Boskliniek in Fahlenberg. Hij raakt in een goed humeur als er voor hem een bos rode rozen wordt bezorgd. Hij vermoedt dat ze van zijn vriendin Carla Weller zijn en moeten helpen om hun relatie naar een hoger niveau te brengen.

De plaatselijke journalist, Volker Nowak, wil Fostner graag spreken over iets persoonlijks en belangrijks, echter niet door de telefoon. Ze maken een afspraak maar Nowak komt niet opdagen. Als later blijkt dat hij werd vermoord vermoedt Jan Fostner dat het wellicht iets te maken heeft met de rozen. Want die blijken niet van zijn vriendin te komen maar van een vrouw die zegt smoorverliefd op hem te zijn.

De lokale pastoor Felix Thanner komt in gewetensnood nadat een vrouw bij hem een moord heeft gebiecht. In het kleine dorpje worden al snel verbanden gelegd en Jan Fostner is er alles aan gelegen om de hem achtervolgende waanzinnig verliefde vrouw te ontmaskeren. Wie is ze en wat speelt er door haar hersenen?

Wulf Dorn is in staat om met zijn verhalen de menselijke hersenen om te woelen. Hij projecteert in beeldende beschrijvingen de geestelijke belasting van de priester met zijn biechtgeheim dat hem belet te doen wat zijn verstand hem zegt. Tegelijk gidst Dorn de lezer steeds dieper in de zieke geest van de aan erotomanie of syndroom van De Clérambault lijdende vrouw die heel stellig beweert alleen met Jan Fostner te kunnen leven. En de getergde psychiater? Hij dreigt zelf patiënt te worden door alle gebeurtenissen waar hij mee wordt geconfronteerd en die specifiek op hem gericht lijken te zijn.

Tot de ontknoping is Waanzin een verhaal dat fascineert. Daarna lijkt Dorn even zijn inspiratie en fantasie kwijt te zijn. Met een oplossing die dat woord eigenlijk niet mag dragen tracht hij een bevredigend einde aan het verhaal te maken. Maar gezien de slachtoffers die er gemaakt zijn is dat te weinig overtuigend en net niet bevredigend genoeg voor het maximale aantal sterren!