Terug naar de natuur?

Ik had al jarenlang een boek van Handke in de kast staan, met een lelijk omslag, en nooit aan toegekomen, of indertijd misschien wel gelezen, maar dan ook totaal vergeten.
Maar nu toen ik toch in de bibliotheek een boek ging ophalen zag ik deze dikke Handke, met een aansprekende beschrijving. En het was inderdaad niet mis. Anders dan wat ik er vooraf en later over las, vond ik het helemaal niet "moeilijk", en ook niet plechtstatig of bombastisch. Misschien komt het doordat ik zo lang bijna alleen maar filosofieboeken heb geezen, waar ook de grote woorden niet worden geschuwd, maar hoe dan ook, vond ik het vanaf het begin een page-turner:

Een man met een collega ergens in het Verre Noorden, om daar iets als landmeting of geografie te doen. En die man is op een of andere manier los van alles, van de wereld en de geschiedenis, maar vindt houvast in zijn werk, zijn zoeken naar vormen in het landschap en de natuur. En in de beschrijvingen van hoe hij daar rondloopt dingen waarneemt, associaties met elkaar legt, rijst een diepe bewustzijnslaag van deze mens, of misschien een van ieder mens op, die meestal overwoekerd wordt door het geklets van alledag. Het is meer - of minder juist - dan een bewustzijnslaag, want in de manier waarop Handke het beschrijft is er helemaal geen onderscheid tussen bewustzijn en wereld, en zijn het bijna poetisch-bespiegelende rondreizen door de natuur.

Met daarbij toch ook contacten met anderen, eerst zijn collega, dan een vrouw van het ter plekke levende inheemse volk. Later - als hij langzaam aan het terugkeren is naar Duitsland, ook contacten met allerlei anderen, buren en toevallige passanten.

Het lijkt wel alsof in iedere alinea kleine alledaagse ervaringen in de natuur en tussen de bomen en de mensen worden beschreven, maar dan op zo'n manier, alsof in iedere alinea opnieuw een ode wordt gedaan aan het mysterie van het bestaan. Heel bijzonder.

Het eerste verhaal uit het boek vond ik wel het best. In het tweede zit er naar mijn smaak teveel analyse van schilderkunst in, bespiegelingen over Cezanne. Het derde is wel weer heel goed, met soms ook schokkend goede passages.

Ook bijzonder op welke manier het duits(talig) zijn steeds als een last, als een schandvlek in de geschiedenis wordt beschreven, maar het ook duidelijk een vormenrijkdom biedt, zonder welke Handke niet op deze manier had kunnen bestaan - en zonder dat, zoals hij zelf schrijft, mysticus was geworden.