Wisselende tempo's

Ooit las ik een boek van Stahlie, en dat was zo ongelooflijk grappig dat ik altijd een zwak voor haar werk heb gehouden. De laatste boeken die ik van haar las, heb ik dat grappige minder in kunnen ontdekken. De toon is afstandelijk-betrokken, nauwkeurig-observerend, en daardoor nog wel grappig, maar je moet het er wel in lezen.

Nu hoeven boeken ook niet per se grappig te zijn, als ze maar wel iets zijn. En dat is Stahlie's werk wel. Drie sterren omdat het allemaal zo opsommerig, monotoon, monostijlig is. Allemaal strak in elkaar gecomponeerd, zonder erg mooi taalgebruik, maar wel alles kloppend en zo dat je een beeld kan vormen. Soms ook wat plotse overgangen naar volgende situaties, opeens een andere tijd, opeens weken later. Bij vlagen ook denkend ' waarom moet ik al deze informatie over deze jonge vrouw d'r leven tot me nemen'?

Het gaat dus over het leven van een jonge vrouw, met een relatie achter zich, naar Amerika gegaan, daar goed verpleegwerk verrichtend, weer terug naar Nederland, met haar zoontje, en daar verder rommelend en tobbend in haar leven.

Maar toch vier sterren, omdat er bij vlagen ontzettend goede passages in zitten, soms ook heel spannend en interessante situaties en ontmoetingen tussen karakters dat je erin wordt meegezogen. De laatste honderd bladzijdes in een ruk uitgelezen, omdat daar iets zich gaat ontwikkelen waar je als lezer ook heel nieuwsgierig naar bent hoe het zich verder ontwikkelt.

Dus toch wel een heel goed boek. Binnen het nuchter-realistische genre een topper.