Een tsunami aan Romaniastische Cartarescuische elementen

Ik had me heel erg op dit boek verheugd. Het is nog weinig in bibliotheken verkijgbaar dus ik spaarde ervoor om er mezelf op zeker moment mee te verrassen. Ik had de eerdere trilogie met veel plezier gelezen. Dat waren werkelijke 'eye-openers' geweest. Ook op die manier kan je schrijven over een mix van visioenen, herinneringen, fantasieen, en allerlei beeldende ruimtevervormingen. En natuurlijk ook verwijzend naar allerlei gedachten ideeen en expressies van hoe de wereld in elkaar zit, in elkaar zou kunnen zitten.

En Solenoide is daar ook een verdere voortzetting van. Dus we komen weer de eindeloze verkleiningen en vergrotingen tegen, de overgangen tussen het levenloze machinale en het levende, organische. De sfeer lijkt eigenlijk best op die van de filmmaker Cronenberg.

In dit boek is er een obsessie met de dood. Volgens Cioran (Cartarescu's landgenoot) heb je maar twee soorten mensen: zij die eigenlijk continu op de achtergrond het besef hebben dat het leven eindig is, en dat we in het licht der eeuwigheid niets zijn, een schurftmijt (Cartarescu), of nog minder. En aan de andere kant degenen die dat niet zoveel kan schelen, die het wel weten, maar voor wie dat feit, geen bijzondere betekenis heeft, geen melancholieke achtergrond schept, geen afbreuk doet aan alle fantastische avonturen en ervaringen die het leven zoal te bieden heeft. Cartarescu hoort bij de eersten. En in dit boek komt een groep mensen voor die dit besef ook hebben, en het niet langer pikken, de zogenaamde hekelisten. Zij komen in opstand tegen de dood. De hoofdpersoon wordt ook wel door die beweging gegrepen en gaat er in allerlei insectueuze (en ook wel incestueuze) avonturen mee mee. En zo krijgt de lezer een waterval aan ideeen en inzichten en aforismes en verbeten zinnen en fraaie beelden van "ontsnappingen" aan de dood. Wat een belangrijke rol speelt is de idee van dimensionaliteit. Er lijken er maar drie te zijn, lengte breedte hoogte. Maar net zoals voor "Flatlanders" onze derde dimensie ondenkbaar lijkt, zou dat ook voor ons zo kunnen zijn tav een vierde dimensie. De 'bedenker' van dit idee, en een manuscript daaromtrent speelt ook een rol in het boek, en nog veel meer.....

En nu mijn oordeel: fantastisch meeslepend goed boek, waar alles in zit wat je maar wensen zou van een Grote Moderne Roman die over waanzin en werkelijkheid gaat. Dus een grote literaire trip. Alleen.... na pakweg 600 bladzijdes raakte ik een beetje uitgekeken op de watervallen van verzinsels.... Ik miste een beetje wat in veel andere boeken wel voorkomt: subtielere beschrijvingen van hoe 'echte mensen' zijn (bij Cartarescu is er eigenlijk maar 1 hoofdpersoon, bezeten door een idee, en is er weinig luchtigheid, geen humor ook), en raakte ik wat verveeld. Voor wie Cartarescu niet kent, zou ik het echt 100% aanraden, maar voor wie al drie boeken gelezen heeft, is dit niet echt nog een extra. (Hoewel.... zijn kritiek op alle schrijvers die maar wat schrijven om mensen maar wat te verstrooien en te vermaken, spreekt mij ook wel aan, alles hoort ook op het scherp van de snede, op leven en dood zich af te spelen - en dat is ook sterk thematisch hier....). Dus misschien toch wel lezen in plaats van de zoveelste verstrooiing? Ik twijfel tussen vier en vijf sterren, ook dat maakt niets uit voor de eeuwigheid, dus, ach... toch maar vijf!