Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Melancholie van de zachtaardige soort

ChristiaanK 03 februari 2023
Dit is mijn derde Krasznahorkaiboek op een rij. Na Satanstango en Melancholie van het verzet dus deze. Veel is hetzelfde: lange zinnen, en in dit boek dus elke zin genummerd, en zodoende is iedere zin een paragraaf. Leest prettiger. Natuurlijk een beetje onzin dat het zulke lange zinnen zijn. Ze zijn zo lang omdat daar waar anderen een punt zouden zetten, Krasznahorkai een puntkomma zet. Zo kan ik het ook!

Natuurlijk is alles nog even zinloos en als zich al een of andere zin van de wereld en de geschiedenis zich voordoet is deze mysterieus, niet te vatten, en uiteindelijk van voorbijgaande aard. Maar terwijl in zijn twee eerdere boeken de auteur de hoofdpersonen met enig sardonisch genoegen naar de afgrond dreef - of eigenlijk, hen beredeneerd zich zelf in de afgrond liet sorten - of nog eigenlijker, hen de afgrond bewust laat worden - is er in deze roman veel meer compassie leesbaar van de auteur met de hoofdpersoon.

De avonturen zijn geografisch diverser. In Satanstango speelt alles zich af in een in zichzelf gekeerd boerendorp, maar hier is het de wijde wereld - waarvan de hoofdpersoon in het middelpunt terecht wil komen, om daar in een apotheotisch moment te sterven. De hoofdpersoon gaat eigenlijk 'verder' waar de hoofdpersonen uit eerdere boeken stopten. Met het inzicht dat alles zinloos en onbegrijpelijk is, gaat de hoofdpersoon - Korin - toch een daad stellen. Om aan de tijd van strijd, van oorlog en oorlog, en vergankelijkheid te ontsnappen. Die ontsnapping wil hij doen door iets wat hij gevonden heeft in een archief universele eeuwigheidswaarde te geven. In het archief kwijnt het weg: een vertelling over 4 personen die door verschillende periodes in de geschiedenis heenlopen, en zich uiteindelijk nergens thuisvoelen, en worden verdreven. Voor hen gaat Korin een eeuwige rustplaats maken, en daarmee ook voor hemzelf.

Naar het eind toe blijkt het verlangen naar eeuwigheid (zoals Nietzsche zei: Alle Lust will Ewigkeit) zich uit te storten in het internet - dat toen (1999) een soort belofte nog in zich had dat het iets anders was dan een digitale verzameling tekens, minder vergankelijk dan papieren tekens. En helemaal op het eind word je als lezer verwezen naar een website, en daar blijkt dan nog meer te staan, onder andere ook het boek in het Duits.

Die eigentijdse verweving van digitale dingetjes in een letterboek houd ik niet zo van. Dat is alweer achterhaald op het moment dat het boek uitkomt - en ook hier gaat het om een browser Altavista die geloof ik niet meer bestaat, maar goed, misschien is dat dan juist wel weer een mooie wending. Dat ook de poging om iets in de eeuwigheid van het internet vast te leggen, een heel tijdelijke eigentijdse blijkt te zijn.

Maar verder dus, alweer een mooi, raadselachtig en evocatief boek!

Reageer op deze recensie

Meer recensies van ChristiaanK