Een vrouw in de grote stad. En een vrouw in het bos.

Omslag en flaptekst spraken me wel aan. Lekker intellectueel verhalen over literatuur, veel zelfreflectie, reflectie op het geheugen, op de taal, met van die typisch modern-literaire technieken. Dus een vrouw op leeftijd (pakweg 60?), die haar eigen dagboek vindt van toen ze 20 was, en aan de hand van dat dagboek die tijd reconstrueert, en ook nog eens de roman bevat die de vrouw van 20 toen begon te schrijven. Het boek gaat veel over het verstrijken van de tijd, dmv een medium - het boek - dat zelf de tijd kent als de loop van het verhaal, dus ook een soort vloeiendheid heeft tijdens het lezen (en de schrijver bij het schrijven), maar ook een soort statisch karakter heeft, want gewoonweg een grote verzameling zinnen naast elkaar, waar geen tijd vloeit, geen verandering in zet - zoals die wel zit in muziek of film (?).
Enfin, dat soort dingen ga je dan vanzelf denken, daaraan wordt geappelleerd door de auteur. Maar wat het vooral een bijzonder mooi boek maakt, is dat je al vrij snel aan het begin gaat meeleven met die jongere ik, en als vanzelf ook met die oudere ik, die de jongere ik beschrijft. Maar zelf ben je een soort derde persoon die zich met twee tijden tegelijk identificeert en dan ook wordt teruggeworpen op je eigen verhouding met de tijd, en je eigen terugblikken op jongere ikken, die je wel bent, maar ook niet meer bent, zodra je ze van buitenaf beschrijft.
Maar hierdoorheen word je als lezer vooral gegrepen door de verhalen van de jongere en oudere ik. Pakkend geschreven, met veel lief en leed.
Tenslotte....ik gaf het eerst vier sterren, want echt heel goed, en heeft me veel geboeid. Maar hierna las ik Olga Tomarczuk, en dat was zo een levendige, vrolijke en toch heel zwaarmoedige toestand, dat ik blij was dat ik van Hustvedt verlost was. En ik begreep ook waarom: Hustvedt's boek is een ongelooflijk narcistisch boek, draait helemaal om het ego van de ikken. Er wordt oeverloos opgeschept over wat voor interessante culti boeken de jongere ik wel niet las, wat voor mensen ze kent, en hoe hoog intellectueel haar leven was. Een grote egotrip die de auteur beschrijft (maar...zie hierboven), wat me pas duidelijk werd toen ik Tomarczuk las, en opeens besefte hoe saai mensen eigenlijk zijn die zich vooral met het intermenselijke bezighouden in de jachtigheid en de zelfgenoegzaamheid van de grote stad (New York, had ook A'dam kunnen zijn), in plaats van met de natuur, de dieren, de wereld. Toen werden het drie sterren, en kreeg ik spijt dat ik niet eerder Tomarczuk te hand had genomen.