Absurdistisch...

Oh nee, hier komt weer zo'n hoogdravende literaire roman... Dat dacht ik bij de eerste paar hoofdstukken.
Ik lees heel graag, maar literatuur past minder goed bij me dan lectuur. Laat mij maar gewoon verdwalen in een recht toe, recht aan verhaal. Dus wellicht ben ik niet de juiste lezer voor dit boek en moet je mijn recensie maar voor lief nemen.

Na een paar hoofdstukken raakte ik helemaal verdwaald in de 'Alice in Wonderland' wereldperceptie van de verschillende hoofdpersonen. Ze zien de wereld allemaal niet zoals die door de meeste mensen wordt gezien.
De één heeft 'waandenkbeelden over het wonen op het dak van een enorm landhuis, de ander twijfelt of hij nu wel of niet een jongen van de brug heeft zien springen en raakt nog meer in de war als die jongen op het kantoor verschijnt waar hij werkt.
De baas van dat kantoor maakt 's morgens fietstochtjes en om te kijken of er een complot is gaat de ander hem achtervolgen. Dit ontaard in een soort spijbel vakantie, want ze blijven alle twee steeds langer weg van kantoor en gaan op een gegeven moment overnachten.

De climax, het vinden van het landhuis, de redder van de jongen op de brug en het vliegtuigtochtje over de dorpen en de grote stad, gaf mij niet het gevoel de oplossing gevonden te hebben.
Zitten we hier nu in het hoofd van mensen die aan het dromen zijn, gaat het om een soort schizofrene afspiegeling van één persoon die in meerdere stukken is opgedeeld of is het gewoon een 'raar verhaal'? Ik weet het niet.

Hoewel het boek erg prettig is voorgelezen door de auteur (ik blijf het denk ik gebruiken om mee in slaap te vallen), is dit voor mij geen topper.