Feestje van herkenning

Dit jaar herlees ik een aantal favoriete boekenreeksen en Serie Q is daar één van.
Ik genoot enorm van dit derde deel. De hoofdpersonages Mørk en Assad zijn volledig tot leven gekomen in mijn herinnering en ik geniet echt van de dynamiek tussen het tweetal en hoe zij samen met de vreemde Rose omgaan. Mørk is van het 'vermijden' en Assad doet zijn best om haar zo vriendelijk mogelijk te benaderen, maar aan zijn 'wandelende wenkbrauwen' kan je aflezen wat hij soms denkt achter de glimlach.

Het is net lang genoeg geleden dat ik deze thrillers las, dat de verhaallijnen me niet helemaal zijn bijgebleven. Van dit verhaal herinnerde ik me alweer meer dan van boek 2, dus er waren stukken waar ik rijkhalzend naar uitkeek en spannende stukken waar ik een vermoeden had van waar het naartoe ging. Dit vond ik in het geheel niet storend en ik denk dat ik me hierdoor scherper op de doorlopende verhaallijn van de politiepersonages kon focussen.

De boeken zitten goed in elkaar; levendige personages die realistisch (met fouten, gebreken en onhebbelijkheden) zijn weergegeven, een goed plot, spannende stukken afgewisseld met lekkere beschrijvingen (wel bondig, toch zie je het voor je, niet te bloemrijk) en er zit humor in.

Kortom: ik genoot opnieuw van Jussi Adler Olsen en ik ben alweer een heel eind in boek 4!