Beschouw vrijheid nooit als iets vanzelfsprekend.

Brighton Friedrich groeit op in het Riverside Tehuis voor Krankzinnigen, begin 1930. Ze zit samen met haar moeder Helen, die lijdt aan depressie en psychoses, op een kamer op de eerste verdieping. Maar Brighton word vooral opgevoed en onderwezen door zuster Joann. Ze mag de verdieping niet verlaten, moet zich verstoppen bij controle en krijgt vaak een voorkeursbehandeling. Maar ze komt tot het besef dat dit geen normaal leven is en dat Joann zelfs dingen voor haar verbergt. Als ze haar eigen overlijdensakte vindt, is voor haar de maat vol. Brighton maakt foto's in het gesticht, door een fototoestel wat Grace heeft kunnen binnensmokkelen. De dames maken zelfs een pact, vanaf de moment dat één van hen ontsnapt, laten ze de foto's ontwikkelen en gaan ze ermee naar de krant. Samen met albinojongen Angel hebben ze het idee om te ontsnappen, maar dit loopt niet geheel volgens plan. Want de buitenwereld blijkt het toch niet altijd even goed met hen voor te hebben.

Ik blijf het jammer vinden dat het vanaf de eerste pagina's al duidelijk is dat Brighton het allemaal overleefd. Over de manier van psychiatrische behandelingen in die tijd, lijkt met dit ook enkel het tipje van de sluier. Jammer dat het boek niet langer is en de ontsnapping van Angel uit Fantasia Curiosa en het verdere leven van Brighton en Angel na het gesticht niet verder uit de doeken is gedaan.
Desondanks leest het boek héél fijn en kon ik het dan ook moeilijk weg leggen. Elizabeth heeft ervoor gezorgd dat ik in de huid kroop van de personages. Ik heb meermaals met kippenvel gezeten over hoe ze sommige scenes zo mooi beschrijft, dat ik de spanning of het verdriet gewoon voelde. Ik ben toch wel benieuwd geraakt haar andere boeken.

Je kan ook mijn andere reviews lezen op mijn blog: https://celinamaes.wixsite.com/alegria