Lezersrecensie
Verwachtingen lagen hoger
Bee heeft het niet gemakkelijk in de door mannen gedomineerde wereld van neurowetenschappers. Gelukkig brengt de vraag ‘Wat zou Marie Curie doen?’ bijna altijd raad. Wanneer Bee de kans krijgt om de leiding te nemen in een project van NASA, twijfelt ze dan ook geen moment. Marie Curie zou die kans namelijk ook gegrepen hebben.
Er is echter één probleem: Bee moet samenwerken met Levi Ward(lul), haar aartsvijand. Wanneer ze langs alle kanten wordt tegengewerkt, biedt Marie Curie geen hulp. Dus wat zal Bee doen?
-----------------------
Na ‘De Liefdeshypothese’ was ik er zeker van dat ik meer van Ali Hazelwood wilde lezen. Met haar eerste romcom had ze de lat hoog gelegd, maar jammer genoeg heeft ze met ‘Love on the brain’ die hoge lat niet kunnen aantikken.
Het unieke aan Hazelwood is dat ze heel veel wetenschappelijke feiten in haar romcoms verwerkt zonder dat het echt oersaai wordt. In het begin krijg je als lezer best veel informatie over je heen, vooral over Marie Curie. Ik vond dat niet echt storend, maar naarmate het verhaal vorderde, vond ik het verhaal soms wat langdradig worden. Door al die zijdelingse informatie vond ik dat Bee als personage iets te oppervlakkig bleef.
De verhaallijn was op zich wel goed. Misschien alleen een tikkeltje voorspelbaar en te rechtlijnig, er gebeurde namelijk weinig naast de hoofdverhaallijn. Ik vond het wel sterk dat Hazelwood een beeld schetste over hoe vrouwen moeten knokken in de academische wereld. Dat ze daar aandacht aan geeft, misschien wel uit eigen ervaring, vond ik een pluspunt.
Het is geen geheim dat ‘enemies-to-lovers’ de centrale trope is in dit verhaal. De verschuiving in dynamiek tussen deze enemies/lovers vond ik enerzijds mooi opgebouwd, maar anderzijds bleef ik ook een beetje op mijn honger zitten. Doordat de personages te oppervlakkig waren, miste er iets in hun onderlinge dynamiek.
Hazelwood heeft me echter wel nog kunnen verrassen op het einde. Hoewel ik het verhaal maar matig vond, wist ze het verhaal toch verrassend af te sluiten.
Er is echter één probleem: Bee moet samenwerken met Levi Ward(lul), haar aartsvijand. Wanneer ze langs alle kanten wordt tegengewerkt, biedt Marie Curie geen hulp. Dus wat zal Bee doen?
-----------------------
Na ‘De Liefdeshypothese’ was ik er zeker van dat ik meer van Ali Hazelwood wilde lezen. Met haar eerste romcom had ze de lat hoog gelegd, maar jammer genoeg heeft ze met ‘Love on the brain’ die hoge lat niet kunnen aantikken.
Het unieke aan Hazelwood is dat ze heel veel wetenschappelijke feiten in haar romcoms verwerkt zonder dat het echt oersaai wordt. In het begin krijg je als lezer best veel informatie over je heen, vooral over Marie Curie. Ik vond dat niet echt storend, maar naarmate het verhaal vorderde, vond ik het verhaal soms wat langdradig worden. Door al die zijdelingse informatie vond ik dat Bee als personage iets te oppervlakkig bleef.
De verhaallijn was op zich wel goed. Misschien alleen een tikkeltje voorspelbaar en te rechtlijnig, er gebeurde namelijk weinig naast de hoofdverhaallijn. Ik vond het wel sterk dat Hazelwood een beeld schetste over hoe vrouwen moeten knokken in de academische wereld. Dat ze daar aandacht aan geeft, misschien wel uit eigen ervaring, vond ik een pluspunt.
Het is geen geheim dat ‘enemies-to-lovers’ de centrale trope is in dit verhaal. De verschuiving in dynamiek tussen deze enemies/lovers vond ik enerzijds mooi opgebouwd, maar anderzijds bleef ik ook een beetje op mijn honger zitten. Doordat de personages te oppervlakkig waren, miste er iets in hun onderlinge dynamiek.
Hazelwood heeft me echter wel nog kunnen verrassen op het einde. Hoewel ik het verhaal maar matig vond, wist ze het verhaal toch verrassend af te sluiten.
2
Reageer op deze recensie
