Te kort door de bocht en te opppervlakkig

Begin is goed maar kabbelt dan verder wat voort
Op de eerste bladzijde van het boek val je direct in het persoonlijke verhaal van hoofdpersonage Heleen. Ze beschrijft haar strijd, haar nachtmerrie en angst. Dat is goed gedaan want als lezer wil je meteen verder lezen om te weten te komen wat dit veroorzaakt heeft.
Helaas verloopt de rest van het boek minder vlot en is de onderhuidse spanning van die eerste drie bladzijdes verdwenen. De aankondiging dat haar zoon haar niet meer weer zien is kort maar krachtig.

Hoe mentale mishandeling langzaam inwerkt
Door de trage schrijfstijl en de uitgebreide verteltrant krijg je als lezer wel goed mee wat Heleen heeft meegemaakt en waarom ze beslissingen neemt die je als lezer verbaast doen staan.
Het gaat in het verhaal dan ook niet zo zeer om fysiek geweld maar meer om mentaal misbruik. Hoe iemand op een subtiele wijze compleet murw, afhankelijk en geïsoleerd van de buitenwereld wordt.
Daar ligt voor mij de complexheid van dit verhaal. Want het is nogal wat, wat Eva Keuris op tafel wil leggen. Psychologische mishandeling kan een voorbode zijn voor fysiek geweld maar kan ook op zichzelf staan en een persoon soms nog wel eens meer schade aan richten dan aan diegene die de klappen moet opvangen. Zonder verder op details in te gaan vind ik echter dat het onderwerp te makkelijk en te veel aan de bovenlaag van de echte emoties blijft.

Voer voor toneelstuk
Eva Keuris weet precies de scènes te beschrijven, en zelfs zo dat je het als een film/toneelstuk, voor je ziet. Daarin is echt haar scenario talent te ontdekken. Wellicht is dit boek ‘Alledaags geweld’ dan ook wel een perfecte basis voor een toneelstuk. En dan is het aan de acteurs om de emotie in het verhaal te brengen. De emotie die ik helaas in het boek totaal niet heb kunnen vinden. Bij Heleen niet, bij haar zoon niet en ook niet bij Floor die het nieuwe slachtoffer is. Alle personages zijn oppervlakkig, zelfs apathisch te noemen. Een emotie die slachtoffers, maar ook daders, vaak ontwikkelen, dat wel, maar het komt, naar mijns inziens, niet zo goed over.

Zit het in het DNA?
In het boek komt ook de vraag aan bod of het handelen van je ouders en de genen van je (groot)ouders je maakt tot wie je uiteindelijk bent. Handel je altijd naar wat je meegemaakt hebt? Is een dader ook een slachtoffer? Een zwaar dilemma en persoonlijk vind ik het boek daar te kort voor om dat uit te vinden. Er rijzen daardoor meer vragen dan er antwoorden komen.

Een moeilijk, beladen en emotioneel onderwerp
Eva Keuris kan echt wel heel goed schrijven en heeft met het boek ‘Alledaags geweld’ een moeilijk, beladen en emotioneel onderwerp weten aan te snijden. Toch is het voor mensen die zo een situatie hebben meegemaakt, of er nog in zitten, een beetje te kort door de bocht en te oppervlakkig.
Maar zoals ik al eerder vermelde, als dit verhaal omgezet wordt naar een toneelstuk denk ik dat er heel wat extra uit te halen valt.