Teleurgesteld in het daadwerkelijke verhaal

Sabine kan de werkdruk in het verpleeghuis waar ze werkt niet meer aan. De tijdsdruk is te groot en ze mist het contact met de patiënten. Ze ontwikkelt gezondheidsklachten en voelt zich zo moe dat ze genoodzaakt is om vrij te nemen. Om tot rust te komen besluit ze samen met haar vriendin Annelot naar een vakantiepark te gaan. Daar stuit ze op een vacature voor medewerker in de kampwinkel. Sabine solliciteert en is dolgelukkig als ze wordt aangenomen. Met frisse moed begint ze aan haar nieuwe baan, maar al snel ervaart ze dezelfde lichamelijke klachten. Ze krijgt onderzoeken in het ziekenhuis maar de juiste diagnose blijft lang uit. Sabine is zo druk met haar eigen zorgen, dat ze de extra aandacht voor haar niet opmerkt en dus ook de liefde niet.

Met deze tekst op de achterflap had ik me veel enthousiasme ingeschreven voor de leesclub van Hebban. In deze wereld ervaart vrijwel een ieder van ons de enorme maatschappelijke druk en de daarbij behorende vermoeidheid en lichamelijke klachten. Ook de wens om het roer om te gooien is bij vele een herkenbare wens.
Helaas strookt de inhoud niet met de informatie op de achterflap. Het verhaal blijkt een zoektocht naar de juiste diagnose die passen bij het ziektebeeld. Zo kom je uit op een verslag met hier een daar een poging om er een roman van te maken. Door de monotone bijna kinderlijke vertelstijl, de niet uitgewerkte personages de chronologische gebeurtenissen ervaar je nergens emotie in het boek.
Sabine, de hoofdpersoon, is daarbij ook nog eens een persoon die geen echte mening lijkt te hebben, die gebeurtenissen over zich heen laat komen om het lot vervolgens uit handen te geven. Dit roept vooral veel irritatie op. Net zoals het feit dat er nergens wordt beschreven hoe de personages bepaalde situaties ervaren of hoe bepaalde situaties zijn ontstaan. Dat het verhaal een religieus tintje heeft is een bijzaak die verder niet storend werkt.
Wanneer de diagnose dan uiteindelijk gegeven is stopt het verhaal abrupt en ervaar je hetzelfde als daarvoor, weer geen uitdieping van emotie of ervaring.

Dat in het nawoord blijkt dat de schrijfster zelf ook een zoektocht naar een ziektebeeld heeft ervaren verklaart het geschreven verhaal, maar dat had ze beter aan het begin van het boek kunnen doen en op de achterflap, zodat ze de juiste doelgroep had weten te bereiken en wellicht teleurstelling bij andere lezers voorkomt.

Bij deze wil ik de Hebban leesclub, de deelnemers en de leidster Janneke Elderbroek bedanken voor de leesclub-discussie.