Matige fantasy, goede humor

Na een eerste blik op de kaft van het boek te hebben geworpen was ik gelijk onder de indruk. Het is een mooie kaft die helemaal overloopt tot aan de achterkant. Lichte kleuren, met op de voorkant een rode mantel die van het boek afspat. Met het doolhof en de toren op de achtergrond was het duidelijk dat het niet anders dan een fantasy boek kon zijn.

De achterflap geeft een korte beschrijving van het boek. Hier kom je erachter dat dit inderdaad een fantasyboek is, maar met een origineel randje; het is tegelijkertijd ook een detective/whodunnit. Een verrassende combinatie voor mij, en ik was nu al helemaal geïnteresseerd.

Dan nu het verhaal zelf. Om met de hoofdpersoon te beginnen; Warden is een bittere man die niet bepaald moeders mooiste is, maar dat compenseert hij door vlijmscherpe humor en zelfverzekerheid Dit alles zorgt voor een origineel personage dat je niet vaak tegenkomt in fictie, waarin zowat elk personage knap moet zijn. Humor is gelijk ook de sterkste kant van dit verhaal en zorgt voor de beste quotes in het boek.

De plot van het verhaal begint al snel te ontrafelen wanneer het eerste slachtoffertje wordt gevonden. Het tweede sterke punt is het rauwe realisme waarop deze situatie wordt beschreven. Sowieso is het bijna taboe dat kinderen iets ergs overkomt, maar door Polansky wordt hier niet geschroomd. Je krijgt precies te weten wat het arme meisje is aangedaan, iets dat schokkend maar op een manier ook mag worden waardeerd.
Al snel volgen er meer slachtoffers en door allerlei omstandigheden begint de klok voor Warden te tikken om de dader te vinden. Dit zou voor veel spanning moeten zorgen in het boek, en dat gebeurd ook bij vlagen. Soms kakt het verhaal echter een beetje in, vooral tijdens een lange flashback naar een oorlog waarin Warden heeft gevochten.

Het detective gedeelte van het verhaal is al genoemd, maar de fantasy nog niet. En dat is gelijk de grote zwakke plek van dit boek. Wat was de meerwaarde van dit verhaal om het in een fantasy setting te plaatsen? Misschien om het een originele draai te geven, maar het werkte voor mij niet echt.
De wereld bleef beperkt tot Laagstad - de achterbuurt van de stad Rigus - waardoor de fantasy wereld waarin het is geplaatst bijna niet aan bod kwam buiten de referenties naar de oorlog om. Er is wel magie in de wereld en mysterieuze wezens, maar die lijken er terloops ingegooid te zijn om - zoals ik al zei - een unieke draai te geven aan het genre.
Al met al had ik een wat breder uitgewerkte wereld willen zien in een boek die misschien wat dikker had moeten zijn.

Het einde van het verhaal en de onthulling van de dader gingen snel voorbij en had ook wat beter uitgewerkt mogen worden. De dader had ik al vroeg geraden door een vrij overduidelijke hint, wat jammer was. Zonder die 'ene hint' als het ware had ik langer in het duister getast. De 'show, not tell' methode had hier het beste toegepast kunnen worden. Voor mij is een detective pas echt goed als je een boek nog een keer moet lezen om erachter te komen hoe je heb gemist wie de dader was.

Al met al was het fantasy gedeelte matig, maar werd dat wel weer goed gemaakt door de rauwe beschrijvingen en verfrissende hoofdpersonage. Daarmee kom ik uiteidelijk toch uit op drie sterren.