Een flitsend, maar weinig substantieel verhaal

De Dievenspelen van Kayvion Lewis is het eerste deel van een nieuwe serie en werd vertaald door Karin de Haas. Rosalyn 'Ros' Quest behoort tot een van de beruchtste dievenfamilies in de wereld, maar eigenlijk wil ze liever vrienden maken en naar een prestigieus turnkamp gaan dan mensen beroven. Wanneer ze echter een uitnodiging krijgt om mee te doen aan de Dievenspelen, waarbij de winnaar één wens krijgt die ze plots heel erg nodig blijkt te hebben, moet ze toch al haar dieventalenten benutten om haar mede-deelnemers te slim af te zijn. De concurrentie is echter net zo bedreven (en gedreven) als zijzelf en hebben zo allemaal hun eigen reden om die wens te willen. En sommigen van hen zullen over lijken gaan om de winst te pakken.

Het hele idee van dievenfamilies, de Dievenspelen en alles hieromheen zorgen ervoor dat je het verhaal met een korreltje zout moet nemen. Als je dat doet, krijg je er een vermakelijk, maar vrij voorspelbaar boek voor terug. Het verhaal wordt aangeprezen als een mix tussen De Hongerspelen en Ocean’s Eleven, en er zijn zeker ook parallellen met de tv-serie Squid Game te vinden; zo doet Ros mee met de Dievenspelen omdat ze eigenlijk geen keuze heeft, stoppen is daardoor ook geen optie voor haar.

De dieven vormen een mooi divers clubje met ieder hun eigen motivatie om mee te doen. Zo is er Noelia, de aartsrivale van Ros die vroeger haar vriendin was tot ze haar verraadde, en de knappe Devroe, die Ros’ behoedzame houding probeert te doorbreken met zijn charme en schijnbare oprechte interesse. De dieven komen van over de hele wereld, maar spreken allemaal perfect Engels en beheersen daarnaast nog talloze andere talen. Handig voor hun werk, maar wel een beetje ongeloofwaardig.

De Dievenspelen is heel beeldend en bijna filmisch neergezet door Lewis. Vooral de actiescènes en de momenten waarop mensen worden opgelicht en beroofd worden heel goed beschreven, waardoor je het bijna voor je ziet – geen wonder dat de filmrechten van dit verhaal al zijn opgekocht. Tijdens deze momenten word je echt meegenomen in hun belevingswereld.

De lezer krijgt dingen te weten die het hoofdpersonage niet opvallen of die Ros aan de kant schuift omdat ze andere prioriteiten heeft, wat frustratie oproept. Eén plottwist zie je daardoor al van mijlenver aankomen en heeft geen impact meer bij de onthulling. Een andere plottwist kán je eigenlijk niet zien aankomen, omdat de lezer juist volledig buiten de werkelijke gedachten van het hoofdpersonage wordt gehouden. Dit zorgt voor een verwarrend resultaat, zeker als je probeert om terug te lezen om de gebeurtenissen op een andere manier te bekijken. Deze leesstrategie biedt geen duidelijkheid.

De Dievenspelen is een filmisch, flitsend, maar voorspelbaar verhaal. Lewis kan als geen ander actiescènes omschrijven en doet goede pogingen om haar personages diepgang te geven. Er gebeurt echter te veel dat je met een korreltje zout moet nemen en het einde zal niet iedereen over de streep trekken om ook het volgende deel te gaan lezen.