Trauma's en onbetrouwbare herinneringen

Twee vrouwen checken in. Slechts één van hen loopt levend de kamer uit. Het klinkt als een typische situatieschets voor een doorsnee thriller, maar er is veel meer aan de hand. Zo speelt dit zich af vlak na het eind van de Tweede Wereldoorlog, in een hotel waar alle Franse concentratiekampslachtoffers zijn ondergebracht. Men vermoed dat onder de echte slachtoffers ook collaborateurs zitten die aan vervolging proberen te ontsnappen. Dan, tussen alle ellende, wordt er een moord gepleegd op een vrouw in kamer 11. Deze gebeurtenis gonst door de tijd heen tot het heden, waar een dementerende vrouw zich dingen begint te herinneren die sommige mensen in verlegenheid kunnen brengen. Wanneer herinneringenpsychologe Olivia verneemt dat deze vrouw, haar oma, beweert een moord te hebben gepleegd tientallen jaren geleden, reist ze meteen af naar het hotel. Dit zet een reeks gebeurtenissen in gang die verscheidene waarheden bloot zal leggen.

Het boek mengt zware onderwerpen als oorlog en herinneringen met huurmoorden en duistere geheimen. Die zogenoemde serieuze onderwerpen vormen de sterkste gedeeltes van het verhaal. Ten eerste het thema van herinneringen en de betrouwbaarheid daarvan. Kunnen weggestopte herinneringen weer boven water komen? En hoe weet je zeker dat ze niet zijn vervormd door allerlei factoren door de tijd heen? Hierdoor begin je meteen alle herinneringen van personages in twijfel te trekken. Vooral Olivia, die meermaals laat doorschemeren dat ze een geheim heeft waarvan maar twee mensen afweten, roept vragen op die natuurlijk pas later door Blake worden beantwoord. Waarheid en verzinsel blijken dichter bij elkaar te zitten dan je zou denken.

Het grootste en belangrijkste geheim is datgene wat er is gebeurd in hotelkamer 11 tachtig jaar geleden en waarom dat in het heden nog steeds niet onthuld mag worden. De geloofwaardigheid en realisme van het verhaal worden ietwat met de huurmoorden aangetast. Het is niet erg dat er bloed en moord in een thriller zitten, maar het rijmt niet met de toon en doet af aan het gewicht van de plot.

Ondanks de weemoedige thema’s is de schrijfstijl van Blake bijna luchtig te noemen, met veel details die regelmatig zijweggetjes nemen. In het begin komen we bijvoorbeeld veel te weten over Olivia’s dagelijkse gang van zaken met haar zoontje en hoe ze over haar ex-man denkt, waarna ze weer terugschiet naar wat ze aan het doen was. Dit ritme gebeurt net wat te vaak. Aan de andere kant is zijn schrijfstijl heel toegankelijk en weet Blake wat er in het verleden gebeurde goed te verweven met het heden.

Door de aard van de flashbacks kom je er bijna zeker voor de ontknoping achter hoe de vork in de steel zit. Wanneer het uiteindelijk allemaal op tafel ligt komt het eind van het boek vrij abrupt. Het leven gaat verder, maar de impact van de gebeurtenissen voel je bijna niet.

De moord in kamer 11 behandelt interessante thema’s die zowel in het verleden als heden naar voren komen. Het trauma van de oorlog en de nasleep, die tachtig jaar later nog steeds voortduurt, komen goed binnen. Het is een toegankelijk boek met veel vaart, maar de toon verandert vaak – vooral door de inclusie van een huurmoordenaar. Gecombineerd met de overbodige details en het abrupte en weinig verrassende einde is het verhaal een mengelmoes van succesvolle en minder sterke elementen. De moord in kamer 11 is geschreven door Matthew Blake, bekend van zijn eerdere boek Anna O, en is vertaald door Arthur Wevers.