Unieke vertelvorm, maar mager plot

Een paar rijke en invloedrijke mannen wordt vergiftigd aangetroffen in een exclusieve club. Hun serveerster, Katie Cole, wordt niet lang daarna opgepakt. Ze zei tijdens haar arrestatie dat ze het zouden ‘hebben verdiend’. Vijf mensen in haar leven duiken in de zaak en vragen zich allemaal af of zij inderdaad in staat kan zijn geweest deze moorden te plegen. Ís er wel iemand die de ware Katie kent, of kent iedereen maar een stukje van haar? Haar vele gezichten is geschreven door Nicci Cloke en vertaald door Jonas de Vries uit het Engels.

‘Dochter. Slachtoffer. Cliënt. Minnares. Monster.’ Het is de tagline van dit boek en toont vijf verschillende termen om de relatie tot, of de mening over, Katie Cole te beschrijven van vijf verschillende mensen. Het zijn deze vijf perspectieven die de lezer volgt, geschreven in een unieke vertelvorm waarin elk personage ‘praat’ tegen Katie in de jij-vorm. Een gewaagde keuze van Cloke en waar ze veel mee speelt. Zo beginnen de eerste hoofdstukken van elk personage op dezelfde manier en zet het de toon over hoe zij over Katie denken en wat ze betekent in hun leven:

John, haar vader: “Je was een cadeautje.”
Gabriel, de vriend: “Je was het mooiste meisje dat ik ooit had gezien.”
Tarun, haar advocaat: “Je was een uitdaging, eerlijk is eerlijk.”
Conrad, de minnaar: “Je was als een bom die afging in mijn leven.”
Max, de journalist: “Jij was het verhaal waarop ik had gewacht.”

Elk hoofdstuk draagt de naam van de verteller in dat hoofdstuk, met eronder de naam die ze gebruiken voor Katie. Ook hier zie je aanwijzingen naar hoe de vertellers kijken naar Katie. Max de journalist heeft ‘Killer Kate’ onder zijn naam staan, terwijl John liefkozend de naam ‘Kit-Kat’ gebruikt. Interessant genoeg gebruikt geen van hen de variant die ze zelf heeft gekozen: simpelweg ‘Katie’. Het zijn deze persoonlijke details die kleur geven aan het verhaal.

Het feit dat deze vijf gezichtspunten worden gebruikt om naar dezelfde gebeurtenissen te kijken laat duidelijk zien hoe erg iemands emoties of juist rationaliteit een situatie kan kleuren. Een voorbeeld: tijdens de rechtszaak ziet journalist Max het kijken van Katie naar de deur als een verlangen om te ontsnappen; haar vader kijkt ook toe en leest het als een roep om hulp van iemand achter die deur. Alleen Katie zelf weet wat ze dacht op dit moment, maar dat wordt niet gedeeld met de lezer. Dit houdt het mysterie rondom haar levend.

De jij-vorm en de vijf verschillende perspectieven zijn absoluut de interessantste onderdelen van het verhaal. De plot is jammer genoeg minder sterk. Complottheorieën komen voorbij en alle rebelse dingen die Katie heeft gedaan in haar jonge leven worden breed uitgemeten, maar de echte diepgang en spanning ontbreken. De belangrijkste vraag lijkt niet te zijn of Katie wel echt de moordenaar is, maar meer waarom ze zo’n recalcitrant persoon is geworden. Uiteindelijk loopt het verhaal met een sisser af en vraag je je af wat de auteur nu precies probeerde te vertellen met dit boek.

Haar vele gezichten begint veelbelovend dankzij de vertelwijze. Cloke is erin geslaagd om een unieke vertelvorm van begin tot eind vast te houden en het is interessant om te zien hoe verschillende mensen dezelfde situatie interpreteren. Helaas valt Cloke hierdoor tegelijkertijd ook regelmatig in herhaling. Het verhaal is ietwat langdradig en de spanning mist. Als een personagestudie is het interessant genoeg, al zorgt het grotendeels ontbreken van Katies eigen perspectief ervoor dat ze ongrijpbaar blijft tot en met de laatste pagina.