Een rustgevende ode aan brieven

Op een derde verdieping van een gebouw in Seoul is een brievenwinkel genaamd Geulwoll gevestigd. Bij binnenkomst word je omvangen door een prettige, rustgevende geur. Er is briefpapier te koop in alle soorten en maten en er zijn zelfs wat toepasselijke boeken te koop. Maar er is één service die deze winkel zo bijzonder maakt: de penvriendenservice. Je stort je hart uit in een brief aan een onbekend persoon en neemt vervolgens één van de al klaarliggende anonieme brieven mee om te lezen en te beantwoorden. Een mooie service, al is medewerkster Hyoyeong een van de laatste personen die een brief zou willen schrijven. Toch is dit de plek waar ze werkt, en waarom en hoe ze daar is gekomen wordt langzaam maar zeker duidelijk. Zou de helende kracht van brieven haar uiteindelijk toch kunnen bereiken?

De brievenwinkel van Seoul is geschreven door Baek Seungyeon – haar debuut – en vertaald uit het Koreaans door Teun Meeuwsen. Het boek is een van de vele voorbeelden van het healing fiction-genre, maar tussen alle verhalen die zich afspelen in boekenwinkels en buurtwinkels is de locatie van een brievenwinkel uniek te noemen. Brievenwinkels bestaan echt in Zuid-Korea en het is duidelijk waarom er daar gretig gebruik van wordt gemaakt. Het kan lastig zijn je gevoelens eerlijk te delen met iemand die je kent, maar de anonimiteit van een penvriend kan dan juist heel bevrijdend werken. Zo ook voor de personages in dit boek.

De brieven die ze schrijven krijgt de lezer te lezen – ze blijken zelfs échte brieven te zijn die de auteur heeft mogen gebruiken – maar er blijft toch een zekere afstand bewaard tussen de lezer en de personages. Veel van hen blijven onderbelicht en vlakjes. Een groot deel van het verhaal lijkt daarnaast een vast patroon te volgen van klanten die binnenkomen en de penvriendenservice gebruiken waardoor het op een gegeven moment repetitief aanvoelt zonder veel variatie.

Hyoyeong is aan het begin nog wat onzeker en stram, maar terwijl de seizoenen langzaamaan veranderen begint ze te ontdooien. Je voelt bijna de rust en warmte van de pagina’s afkomen, versterkt door de prachtige pastelkleuren van de cover. De conflicten die er zijn, zijn tot een minimum beperkt. Pas in het laatste gedeelte van het boek verschuift het tempo en gebeurt er meer. De ontwikkeling die Hyoyeong doormaakt door het verhaal heen komt hier tot een mooi hoogtepunt. Haar moeizame relatie met haar zus en de unieke spanningen die opgroeien in een Koreaans gezin met zich meebrengt zijn belangrijke onderwerpen die hier tot uitbarsting komen.

"Ze had altijd geloofd dat mensen niet makkelijk konden veranderen, maar nu was die overtuiging zelf veranderd. Afhankelijk van de ruimte waarin je je bevond, veranderden ook je innerlijk en dat wat je uitstraalde, en zo bezien kon Hyoyeong niet anders dan van Geulwoll houden."

De brievenwinkel van Seoul is een welgemeend, al ietwat repetitief boek waar een echte connectie met de personages uitblijft. Desondanks zorgen de beeldende, rustgevende observaties die Hyoyeong maakt én het slotgedeelte ervoor dat het toch een prettig leesbaar boek is en zeker een uniek plekje in het healing fiction-genre mag innemen.