Een zwakke schakel

Two Dark Reigns geeft je precies wat de titel beloofd. Het boek is duister en we keren terug naar de personages die we al kenden - maar nu komt er ook een mysterieuze Blue Queen op de voorgrond en vreemde visioenen die Arsinoe en Mirabella, gevlucht naar het vasteland, terugroept. Wat betekenen de visioenen? Waarom wordt de beschermende mist rondom Fennbirn plotseling agressief naar de eigen inwoners?

Het zijn allemaal interessante vragen die in je opkomen tijdens het lezen en ze bouwen de spanning op. Althans, dat zou je verwachten, maar op de een of andere manier werd ik niet zo gegrepen door de gebeurtenissen en de plot twisten in dit boek. In de eerste twee delen had ik geen last van de langzame opbouw omdat de spanning erbij aanwezig was - hier was dit dus niet het geval.

Ik was onder de indruk van deel 1 en hoe het eindigde. Het concept van drie zussen die elkaar moeten vermoorden voor de troon vond ik heel origineel en zorgde ervoor dat ik graag verder las. Helaas merk ik nu dat de serie te lang doorgaat. Kendare Blake zou eerst een duologie schrijven, maar toen kon ze er nog twee boeken aanrijgen. Ik denk dat dat de voornaamste boosdoener was voor het tempo en de gebeurtenissen in dit boek. Dit deel heeft echt last van het 'tussendeelsyndroom'; het hele boek voelt aan als een tussendoortje en aanloop naar het laatste deel. Ik denk dat de serie veel beter tot zijn recht was gekomen als een trilogie, zodat de inhoud niet zo verzadigd aanvoelde als nu. Natuurlijk kan Blake hier niet veel aan doen, maar jammer is het wel.

Daarnaast is er nog een probleem met de personages; in plaats van verder te ontwikkelen en groeien lijken sommige personages weer een stap terug te nemen daarin. Zo is de stoere, zelfstandige Jules uit de eerste twee delen zo goed als verdwenen in dit deel. Nu is ze iemand die zich laat bespelen als een marionet zonder eigen inbreng. Dat past totaal niet bij haar en ik vind het jammer dat haar personage nu een beetje aan de kant wordt gezet.

Mirabella en Arsinoe hebben ook niet echt veel in te brengen in het verhaal. Voor het grootste gedeelte zijn ze niet eens op het eiland, en het kon me echt niet schelen wat ze allemaal deden op het vasteland. De visioenen van Arsinoe waren dan wel interessant, maar dit ging nét iets te lang door. Door het einde van dit deel verwacht ik wel dat ze beiden weer meer op de voorgrond zullen treden. De reeks gaat inmiddels voornamelijk om de zusjes.

Katharine wordt sympathieker in dit deel, gelukkig. Haar innerlijke strijd met de dode koninginnen is interessant om te volgen, maar nog steeds laat ze zich te makkelijk manipuleren op bepaalde momenten. Ik hoop dat ze eindelijk wat rust krijgt in het vierde deel, maar dat lijkt me onwaarschijnlijk na wat er op het einde van dit deel gebeurde...

Ik vind het niet allemaal slecht hoor in dit boek. Het boek is prettig om te lezen en de verschillende perspectieven zorgen ervoor dat je een uitgebreid beeld krijgt van het verhaal. Je krijgt niet eenzijdig iets te zien, maar van verschillende kanten. De spanning is minder, maar toch boeide het verhaal me genoeg om een positieve score te geven. Het is al met al een iets minder deel in een sterke reeks dat wel een spannend slotstuk belooft. Ik ben heel erg benieuwd naar het slotdeel en of we een open of gesloten einde zullen krijgen.. Ik hoop in ieder geval op veel actie, spanning en plottwisten - genoeg om deze zwakke schakel in de reeks te vergeten.