Poëtisch verwoord en tegelijk heel ontroerend.

Van wie ze waren. De titel legt het concept in het boek volledig uit. Het hoofdpersonage, Irène, die voor het International Tracing Service werkt probeert objecten die toebehoorden aan gedeporteerden van WOII aan hen of aan hun familie terug te bezorgen.
De proloog zet je onmiddellijk in de ingehouden, diep gevoelige en intrieste sfeer dat doorheen het ganse verhaal blijft overheersen. De stijl is poëtisch maar ook cru. Het personage vertelt je wat ze doet en hoe ze het doet middenin een waas van verdriet, wanhoop maar ook hoop om te bereiken waar ze voor kiest.
Irène leer je kennen als een complex, plichtsgetrouw gevoelsmens. Het boek gaat niet heel diep in op de personages maar misschien is dat de bedoeling, misschien is het uit respect voor degenen die er niet meer zijn, degenen die zichzelf niet meer kunnen verdedigen.
De auteur geeft je veel informatie over de gruwel van WOII maar ook over de hulp van verschillende personen en organisaties die hielpen construeren wat de oorlog kapot had gemaakt. De auteur heeft veel relevante opzoekingen gedaan en heeft wat ze uitgezocht heeft heel goed gebruikt in haar verhaal.
Het verhaal laat je niet los. Je wil weten hoever Irene staat met haar opzoekingen en leest door. Je kan het geen spannend boek noemen maar in elk hoofdstuk tref je een nieuw personage aan die je leert kennen en die vorm geeft aan het verhaal. Zo zie je hoe Irene haar zoektocht verder zet en hoe deze eindigt.
Wordt prachtig verwoord en is heel ontroerend.

Hartelijk dank AmbosAnthos dat ik dit boek voor u mocht lezen.