Vlot te lezen duister verhaal

De proloog geeft de lezer als het ware een amuse. Het verhaal is opgebouwd met heel korte mooi afgewerkte hoofdstukjes , precies kleine cliffhangers die je zin geven om door te lezen.
Elk hoofdstuk beschrijft afwisselend een verschillend personage en telkens laten die wat meer los over hun leven, hun gevoelens, hun wensen. De lezer verlangt ernaar om meer te weten te komen en de auteur laat beetje bij beetje het verhaal op je los.
Het is niet echt een thriller, eerder een psychologisch verhaal, soms luguber, soms triest, soms cru. De schrijfstijl is kort en krachtig. De omgeving wordt mooi geschetst zonder te veel details.
De personages worden realistisch beschreven en dit geeft de indruk dat de auteur een goed psychologisch inzicht heeft. Ze laat beetje bij beetje informatie over hen los. De lezer leert ze zo beter kennen al is hun karakter min of meer ondoorgrondelijk, duister. Zo is het hele verhaal eigenlijk ook wel.
Er worden ook verschillende thema’s aangekaart in dit verhaal. Elk personage heeft zijn eigen probleem. Lina, het meisje dat in pleeggezinnen terecht komt. Hein en Simonne, die zich niet echt aarden in hun nieuwe thuis. Joyce, de agente met ziekteverlof. Evi met haar huwelijksproblemen. Beetje bij beetje worden al deze personages subtiel met elkaar verbonden.
Het plot steekt goed ineen. Tot het einde van het verhaal zit er een zekere spanning in. De lezer krijgt de indruk echt mee te leven. Je zit precies op het randje van je stoel en wil tegen de personages roepen om dit of dat niet te doen, om te wachten, om te zwijgen…
Dit alles maakt het boek tot een mooi geheel. Een vlot te lezen verhaal, goed en realistisch naar voor gebracht. Maar het laat je een beetje in het ongewisse door de duistere kant ervan.