een soort van recensie ofzo: De Veger

Als ik overal lees hoe geweldig, hoe triest en hoe emotioneel dit boek wel niet is dan moet ik eraan geloven. De verwachtingen zijn dus torenhoog!

Nan Mus is een schoorsteenveger in het London van 1874. En ze is nog maar elf. Jarenlang leefde ze met De Veger maar voor de afgelopen vijf jaar is ze in dienst bij de barbaarse Wilkie Crudd. En dan komt Nan vast te zitten. Vast in een schoorsteen. Vast in een brandende schoorsteen. Vast in een met opzet aangestoken schoorsteen. Maar dan wordt ze gered door Charlie… haar uuhm monster?

Het is een triest verhaal. Jonathan Auxier heeft zijn best gedaan om een mooie combinatie van feit en fictie te maken en dat lukt hem uitermate goed. Ik heb echt het gevoel dat ik over de oude Londonse daken en straten loop. Ik krijg een beeld van hoe het leven van schoorsteenvegertjes was en dat is niet fraai… En om dan te bedenken dat het nog ernstiger was dan dit… nou ja… intens.

Hoe hij het vroegere leven en de herinneringen van Nan verteld en dat in relatie brengt tot het hier en nu (van Nan dan ;)) is heel tof! Ze is op zoek naar De Veger want hij is degene die haar zo veel heeft gebracht. En ik wil dat ze hem vind. Ik leer De Veger zo goed kennen door de ogen van Nan en begin hem ook te missen. Ik gun Nan, en vele andere kinderen in het boek, zo een persoon in het leven. Gelukkig is daar Charlie de Golem die haar en het verhaal de sprankel geeft die het nodig heeft.

Wel had ik meer, veel meer willen lezen over de ontwikkelingen op het einde van het boek. Hoe doe ik dit zonder teveel weg te geven… Als het leven zo is zoals dat van Nan dan kan je wachten op een revolutie. Dat duurde wat mij betreft veel te kort. En misschien ging het, helemaal voor zo een operatie, iets te snel.

Zin in een gezellig boek? Lees dan niet De Veger ;)