een soort van recensie ofzo: Er was eens een kasteel (10+)

Tijdens een ‘Lees LIVE’ stream van De Kinderboekwinkel vroeg ik Kirsten om een tip. Ik hou van de boeken van Lisa Thompson en ik wilde ‘iets zoals dat’. Ze kwam met dit boek van Piers Torday met de waarschuwing: Je gaat een lekker potje huilen…

Het is kerst en net zoals bijna iedereen zoek je dan je familie op. Muis Mallroy (11) rijdt met zijn moeder (Belinda), zijn zusje (Esmée) en zus (Roos) naar hun opa en oma. Het sneeuwt. Hard. Het is glad en Muis wordt uit de auto geslingerd. (geen spoiler, #achterflap) Dan begint zijn avontuur…

Ik snapte meteen waarom deze is getipt. Het ligt echt in het straatje van Lisa en je voelt de diepte in het schrijven. Maar het verhaal wordt pas echt interessant als Muis er alleen voor staat. Ik vraag me continu af wat er nou eigenlijk precies echt gebeurd. Tegen wie of wat praat Muis nou echt en wie of wat tegen hem? Vindt het allemaal in zijn hoofd plaats of is er toch iets mysterieus?

Het is mooi om te lezen dat Muis zijn fantasie gebruikt, onbewust, om zichzelf te beschermen. Dat hij deze nieuwe wereld aan kan door die te vermengen met zijn fantasie. Maar het zorgt ook voor conflicten. Ik denk regelmatig terug aan ‘Gozert’. Roos zoekt het in haar rol binnen dit verhaal juist bewust op. Wat deed haar grote voorbeeld in haar favoriete verhaal om zich uit benarde situaties te redden?

Ik vond het knetter spannend en ontroerend, maar huilen heb ik niet hoeven doen. Tenminste... niet tot de epiloog. Die eerste zinnen. Het begint in me te borrelen. Ik begin sneller te lezen. De volgende bladzijde. Ik kan niet. Ik wil niet geloven wat ik lees. Mijn ogen vullen zich met water en dan komen de tranen... Ik merk dat ik vrienden ben geworden met Muis.

Ik vertel altijd aan mijn wederhelft wat ik heb gelezen. Ook zij was natuurlijk benieuwd of ik heb moeten huilen. En ja hoor, de tranen komen er weer uit. Harder dit keer. Ik moet nog even verwerken wat ik zojuist heb gelezen.

Kirsten, bedankt voor de tip.