een soort van recensie ofzo: Katvis (11+)

Het enige licht in de kamer is het licht van mijn telefoon. ‘Katvis’ plopt op. “Interessant” denk ik. In mijn hoofd gaan al wat radartjes lopen en ik word enthousiaster. “Bestel” klik ik.

Ate zit alleen. Alleen achter zijn computer. En niet alleen die ene keer, maar alle keren. Zonder vrienden. Althans. Hij heeft Baptiste. Dat is de enige vriend die hij heeft en waarmee hij elke dag appt. Althans. Dat denk hij. Als Baptiste in de problemen zit stuurt Ate hem geld. Hij wil alles doen voor zijn “vriend” en dan belandt Ate in Brussel. Waar hij achter dingen komt die hij liever niet wist.

Een katvis is iemand die zich online als iemand anders voordoet. Zo lokt Baptiste de eenzame Ate erin. Een onderwerp dat ik niet vaak, volgens mij was dit de eerste keer, in mijn aanbevelingen terecht komt. Maar het probleem is er natuurlijk wel. Eenzame en kwetsbare jonge mensen die online opzoek zijn naar… uuhm… Erkenning? Vriendschap? Een luisterend oor? Dit boekje geeft je een klein idee van zo een leven. Een onderwerp waar kinderen in deze “age of internet” niet vroeg genoeg mee in aanraking moeten komen. Niet alles is wat het lijk op het internet. En niet iedereen is wie hij of zij zegt dat ‘ie is.

Ik vond het een prima verhaal maar eerlijk gezegd vind ik het idee beter dan het boek zelf. Er had veel meer diepte in kunnen zitten en mij echt het gevoel kunnen geven wat Ate voelt. Alsof dat echt mogelijk is… maar toch. Het verhaal schiet al heel snel in de versnelling doordat ik na 9 pagina’s alweer in Brussel ben. Maar eenmaal in Brussel aangekomen schiet je door het verhaal heen. Het is door Tjibbe Veldkamp vlot opgeschreven en het voelt eigentijds. Soms misschien wat te vlot waardoor gebeurtenissen wat ongeloofwaardig aan kunnen voelen. Maar zeker geen straf om te lezen.

Ik ben benieuwd welke boeken er nog meer zijn over dit onderwerp. Een boek waarin we echt in het hoofd van de slachtoffers van Katvis kruipen. Of misschien wel andersom…