een soort van recensie ofzo: Tien vragen aan mijn vader (10+)

De titel. Daar heb ik het voor gedaan. Tien vragen. Hoeveel heb ik er? Ik heb geen idee. De ene keer een hele berg en de andere keer kan ik er amper eentje bedenken. Kan ik inspiratie halen uit dit boek?

Lou is twaalf geworden en heeft een brief gekregen van haar vader. Haar vader woont in Spanje en Lou woont met haar twee moeders in Nederland. Ze gaan hem met z’n drieën opzoeken en leert Lou haar vader kennen.

Het is goed om te lezen dat deze samenstelling, twee moeders met een kind, ook bestaat. En dat daar natuurlijk ook het een en ander bij komt kijken. Maar daar houdt het voor mij een beetje op…

Ik beland al heel snel in Spanje. Het zet in ieder geval de toon voor de rest van het boek. Alles gaat snel en alles lijkt heel gemakkelijk te gaan. Het gaat zelfs zo gemakkelijk dat het voor mij onrealistisch voelt. Waar is die waanzinnige complexiteit? Wat gebeurd er in het hoofd van Lou? Dat wordt af en toe een beetje aangeraakt maar gaat snel weer voorbij. En als het moment er is dat de emoties er ineens zijn verdwijnen ze ook weer na twee zinnen.

In de 156 bladzijdes gebeuren er dingen. Heel kort en heel even. Vaak zonder het overkoepelende verhaal te versterken. Het blijft bij gebeurtenissen. Zonder aanvulling. Zonder diepte.

Lou gaat ook naar de psycholoog. Ze heeft iets gedaan waarom dit moet. Iets ernstigs. Heeft dit met haar vader te maken? Of dat ze twee moeders heeft? Of… Nou ja, hier kan je al een boek over schrijven.

De titel heeft weinig met het boek te maken. Ik hoopte op tien bijzondere vragen die door het verhaal heen beantwoord zouden worden. Misschien hoopte ik er teveel van. Ik heb het uitgelezen. Dus zijn het sowieso drie sterren. Net aan. Misschien wilde ik te graag mijn complexe relatie met m’n vader teruglezen… Kan. Ik hoop dat dit stukje tekst niet te zuur klinkt…