een soort van recensie ofzo: ZEB. (+6)

Dit boek moet dus geniaal zijn. En voor wat absurditeit ben ik altijd wel te porren.

Er is een klas. Een klas met kinderen en Ariane. Ariane is een zebra. Deze kinderen, en Ariane, hebben allemaal een verhaal en die verhalen zijn te lezen in ZEB..

“Je zult nooit weten wat er gebeurt in de hoofden van anderen.” lees ik als ik het boek opensla. En dan sla ik nog een bladzijde om…

Hoofdstuk 1: Wat ben ik in vredesnaam aan het lezen?
Hoofdstuk 2: Aha! Volgens mij snap ik het! Geloof ik...
Hoofdstuk 3: Ja! Beetje vreemd maar wat een boodschap! Zoals het hele boek geloof ik...
Hoofdstuk 4: Haha! Ik lees er de macht van groepsdruk in. Wat een filosofisch boek zeg!
Hoofdstuk 5: Hmm... Wat kan een concrete jongen als ik met een verhaal als deze...
Hoofdstuk 6: Wat als een versje waarheid wordt. Met een klein duister randje. Of lees ik dat verkeerd?
Hoofdstuk 7: Man. Ook bij dit verhaal probeer ik de verschillende lagen eruit te halen. Maar zijn die er eigenlijk wel?
Hoofdstuk 8: Wat een dilemma... Ook weer met allemaal lagen. Jammer dat het verhaal niet verdergaat.
Hoofdstuk 9: Cute!
Hoofdstuk 10: Volgens mij iets maatschappijkritisch... maar wat...
Hoofdstuk 11: Er gaat zoveel door me heen... Wat een uuuhm bijzonder boek.

Na het lezen plopt die eerste zin weer in mijn hoofd. En inderdaad. Ik heb geen idee wat er in de hoofden van anderen omgaat en vooral de schrijver. Het kan echt van alles zijn. En daar ligt de kracht van dit boek.

Slaat het nergens op of slaat het op alles?

Alle verhalen staan met elkaar in verbinding waardoor de totaal losstaande verhalen toch iets met elkaar te maken hebben. De verhalen zijn stuk voor stuk absurt. Stuk voor stuk filosofisch. Stuk voor stuk met een boodschap. Uitermate geschikt om voor te lezen en vervolgens met elkaar te bespreken. Want wat gebeurd er zoal in jouw hoofd als je dit leest? Laat trouwens even weten wat er in jouw hoofd omgaat tijdens het lezen van ZEB..