Prachtige vertelling!

Aan de start werd ik direct het verhaal ingezogen. En ik las het boek met een knoop in mijn maag uit. Dit boek biedt perspectief, is aangrijpend en geeft woorden aan hoe het verleden je kan achtervolgen, en zelfs inhalen.

Als 15-jarige ontvluchtte Widá Kabul. Ze vluchtte naar Nederland. Tientallen jaren later krijgt ze nieuws over een meisje dat vroeger in Kabul als een zusje voor haar was en valt de basis onder haar zorgvuldig opgebouwde leven weg. Widá ziet maar één uitweg: een oude belofte nakomen en zo het verleden rechtzetten.

Als lezer volg je twee verhaallijnen: eentje in het Westerse heden en eentje in het verleden in Afghanistan. Ik had een voorkeur voor het verhaal in het verleden, omdat het verhaal me enorm raakte. Daarnaast wiste ik het doel en wat antwoorden in het hedendaagse verhaal. Die antwoorden kreeg ik wel, maar pas tijdens het lezen van de laatste 50-100 bladzijden.

Het verhaal is rijk aan geschiedenis. De dreiging in Afghanistan is op veel bladzijden voelbaar. Ook het verschil tussen mannen en vrouwen wordt pijnlijk duidelijk. En dat is niet het enige dat pijn doet: de verhaallijn in het verleden is een langzame aftakeling van mens zijn, naar onmenselijkheid, naar mensonterende gebeurtenissen.

In mijn ogen draag ik wolken gaat over het vereffenen van een schuld, over de dood en wat te doorstaan om te kunnen leven. Karimi geeft via dit boek gehoor aan een belangrijke stem via een rake vertelling.

Tijdens het lezen dacht ik vaak aan de Nederlands-Afghaanse kinderen uit mijn schooltijd. Dit kan hun verhaal zijn. Verledens die niet eens in de buurt komen van wat ik ken. Met als voornaamste vraagstuk: wat als het thuis niet meer veilig is?

“Nu mochten de wolken in haar ogen eindelijk hun druppels laten vallen.”