mooie bundel met columns die je aan het denken zetten

"De kwetsbaren kunnen jong zijn, of oud. Het kan je vader of je moeder zijn. Of, op een dag: jijzelf.’"
Na het lezen van de beroemde column van Stine Jensen werd ik erg enthousiast over haar schrijfstijl; Ze is direct, ze schrijft vanuit zichzelf, is nuchter en het geeft de lezer het gevoel alsof een goede vriendin een advies geeft bij de thee.
Het boek werd hier de afgelopen weken bijna dagelijks geopend om weer een aantal columns te gaan lezen. Ze heeft ook behoorlijk wat zelfreflectie, bijvoorbeeld als ze in de eerste column schrijft over hoe ze benaderd is om te gaan schrijven voor de maand van de filosofie met als thema “ik stuntel dus ik ben” en als ze in de laatste column schrijft over haar leenhond die géén coronahond is.
Deze zaken brengt ze aan de orde, ze refereert daarin aan de gebeurtenissen die het afgelopen jaar passeerden zoals Black Lives Matter en de pandemie, boeken die ze heeft gelezen en tv programma’s en series die ze heeft gezien. Het maakt je nieuwsgierig naar deze bronnen. In verschillende hoofdstukken laat ze een groei zien, van strijd om identiteit tot overgave.
Ik was het lang niet altijd met haar eens maar ze heeft me wel aan het denken gezet, zoals we van haar als echte filosoof ook kunnen verwachten. Zonder dat ze in vage bewoordingen haar mening wil geven. Ze observeert en daar schrijft daar kort en bondig over. Mijn verwachtingen heeft ze waargemaakt.
Ze spaart zichzelf niet en kijkt met een afstandje naar de situatie waar mensen in zitten.
Ik las een bundel columns die op zeer toegankelijke wijze de lezer aan het denken zetten over onderwerpen uit het dagelijks leven.