Vuur 3.1 is het meest persoonlijke deel van deze serie (tot nu toe)

Kim ten Tusscher is al sinds 2008 actief als auteur van epische fantasy boeken. Ze begon met Hydrhaga en ze schreef onder andere de Lilith trilogie. Maar ze was na het schrijven van deze trilogie, net als veel lezers, nog niet klaar met deze bijzondere personage. Dus schreef ze verder.
Deze serie heet Vertellingen van de ondergang en bevat de boeken Bloed, Macht, Vuur, Blind en Storm. Vuur 3.1 is het eerste deel van een tweeluik.

Let op: als je de andere delen niet gelezen hebt kan deze recensie spoilers bevatten.

Over het vorige deel Macht schreef ik: “Kim ten Tusscher heeft dit deel zo realistisch beschreven dat bijna vergeten wordt dat het fantasy is.”

“Leven was een kracht die je op de been hield.”

Na het stormachtig einde van Macht is in Vuur in het begin de rust weergekeerd. Iedereen is herstellende van alle gebeurtenissen. Lilith is in verwachting en woont bij de Inuuk. En ze maakt zich de nieuwe magie die ze heeft gevonden steeds meer eigen. Dan richt Jacob zijn aandacht weer op haar en de strijd laait weer op.
Nighram probeert ook haar leven weer op te pakken en probeert samen met haar volk te overleven tijdens de hongersnood. Ze probeert de eerste stappen te zetten naar het koningschap maar oude gewoontes en gebruiken maken het niet gemakkelijk voor haar.
Beide vrouwen geven het echter niet op om voor zichzelf en hun geliefden op te komen.

“Toen hoorde hij een snik, dat klonk verdomd menselijk.”

Kim ten Tusscher creeert met dit deel een stukje rust in de verhalen die er spelen. Door rustig terug te kijken en het beeld van het heden goed weer te geven weet de lezer even weer hoe alles zat. Wat in dit deel opvalt is dat het steeds menselijker, steeds persoonlijke worst. De gebruiken van de stammen zoals van de Inuuk en de onderstam worden goed uitgelegd en er is bijna begrip voor hun dilemma’s. Ten Tusscher probeert ook een boodschap mee te geven; als er honger heerst doen rangen en standen er niet meer toe.
Ook Kiril speelt een mooie rol als hij een bijzondere vondst doet. Dit gedeelte raakt erg en maakt zijn personage ook menselijker. Er wordt anders gekeken tegen een personage waar de lezer eerder veel moeite mee had.
Er is in dit boek ook weer genoeg ruimte voor de beschrijvingen van de wereld die ten Tusscher heeft bedacht. Er zijn geen tekeningen nodig, het beeld is heel duidelijk voor de lezer met een beetje fantasie. Het speelt zich als een film af.

Als ze op het einde weer de confrontatie aan moet gaan lijkt de moed in haar schoenen te zakken….en laat Ten Tusscher de lezer achter met een enorme cliffhanger