een mooie roman die onder jouw huid kruipt en je niet snel los laat

Soms kunnen 2 mensen die familie van elkaar zijn zo verschillend zijn. Bij de zussen Silke en Mirthe is dat vanaf het begin van het boek al duidelijk, waar de een het leven neemt zoals het komt en soms wat egoïstisch overkomt is de ander veel bedachtzamer en oplettender. Met de gedachten al verder dan het moment zelf viel mij op.
Als je dan als zussen in een moeilijke situatie terechtkomt omdat hun moeder ernstig ziek wordt dan worden de verschillen maar ook de overeenkomsten steeds duidelijker. De een lijkt op een gegeven moment de ander aan te vullen. “zo anders” wordt dan verderop het boek “zo hetzelfde”. Het verhaal is vanuit beide zussen geschreven en dat maakt het breder dan wanneer het alleen het verhaal van Silke zou zijn. Je krijgt meer begrip voor beide dames.
Kirstin deelt veel van de gedachtes van de personages die de hoofdrol spelen in dit boek. Het voordeel is dat je ze echt goed leert kennen en dat je, hoe bijzonder ook, hun gedachtes en reacties bijna kunt voorspellen. Ik stond bijvoorbeeld te juichen op het moment dat Silke ineens voor zichzelf opkomt. Yes! Zo betrokken voelde ik mij bij haar personage. Het nadeel is dat de dialoog of de gebeurtenissen soms stokken maar voor de verloop van het verhaal merkte ik dat ik dat niet erg vond.
Wat ik ook goed vond is dat Kirstin in het boek ook belangrijke thema’s naar voren laat komen zoals de gevolgen van een verslaving voor een gezin maar ook (en dat is klein maar zo belangrijk) wat de reactie van verpleging en artsen teweeg kan brengen bij familie van een zieke.
Zo anders gaat over meer dan over de vragen die in het boek naar voren komen. Het is een roman dat onder jouw huid kruipt en je voorlopig niet los zal laten.