Lezersrecensie
Het regent ganzen
“Papa is nergens bang voor. Ik wel. Voor mijn gedachten aan het waterkanon op de snelweg en wat er daarna gebeurde met papa. Die gedachten haat ik. Net als de pestkinderen in mijn klas. En de wekker. Als die gaat, moet ik naar school.”
Lian’s vader is milieuactivist. Op een dag wordt hij gearresteerd en moet Lian het een paar weken met haar moeder doen. Haar moeder die haar niet begrijpt, die denkt dat ze sociale vaardigheden moet leren ipv dat ze gepest wordt.
“Met papa naast mij ben ik nooit bang. Dan wordt donker opeens licht. Dan is de meester een vriendelijke reus en zijn de pestkinderen lieve engeltjes.”
En dan moet ze ook nog met haar klas op kamp. Dat wordt natuurlijk een ramp: op kamp mét pestkoppen en zónder vrienden….
“Is het pesten als niemand je ziet? Als niemand hallo tegen je zegt? Of als je nooit gevraagd wordt om mee te doen?”
Hartverscheurend toch zo’n klas in de ban van meidenvenijn. En ook al is het een boek, het gebeurt dagelijks op heel veel scholen en in heel veel klassen. Kinderen die gepest en buiten gesloten worden en volwassenen die het niet zien of zelfs niet willen zien. Gelukkig zijn er in diezelfde klassen ook kinderen die opstaan tegen pesten, die opkomen voor een ander, en die wel een grens trekken bij het pestgedrag.
Een prachtig boek dat denk ik elke leerkracht zou moeten lezen en daarna eens objectief zijn klas rond zou moeten kijken. Kinderen écht zou moeten zien en horen. Want daarin schuilt wat mij betreft de kern; hoor en zie je écht wat er in de klas gebeurt? Of laat je je door de waan van de dag en de hectiek meeslepen en mis je waar het echt omdraait?
Lian’s vader is milieuactivist. Op een dag wordt hij gearresteerd en moet Lian het een paar weken met haar moeder doen. Haar moeder die haar niet begrijpt, die denkt dat ze sociale vaardigheden moet leren ipv dat ze gepest wordt.
“Met papa naast mij ben ik nooit bang. Dan wordt donker opeens licht. Dan is de meester een vriendelijke reus en zijn de pestkinderen lieve engeltjes.”
En dan moet ze ook nog met haar klas op kamp. Dat wordt natuurlijk een ramp: op kamp mét pestkoppen en zónder vrienden….
“Is het pesten als niemand je ziet? Als niemand hallo tegen je zegt? Of als je nooit gevraagd wordt om mee te doen?”
Hartverscheurend toch zo’n klas in de ban van meidenvenijn. En ook al is het een boek, het gebeurt dagelijks op heel veel scholen en in heel veel klassen. Kinderen die gepest en buiten gesloten worden en volwassenen die het niet zien of zelfs niet willen zien. Gelukkig zijn er in diezelfde klassen ook kinderen die opstaan tegen pesten, die opkomen voor een ander, en die wel een grens trekken bij het pestgedrag.
Een prachtig boek dat denk ik elke leerkracht zou moeten lezen en daarna eens objectief zijn klas rond zou moeten kijken. Kinderen écht zou moeten zien en horen. Want daarin schuilt wat mij betreft de kern; hoor en zie je écht wat er in de klas gebeurt? Of laat je je door de waan van de dag en de hectiek meeslepen en mis je waar het echt omdraait?
1
Reageer op deze recensie
