Te

Honderdzeventig bladzijden De Dag Die Nooit Komt van Oliver Reps. Een nacht lang in het hoofd van de zeventienjarige Elias. Hij zit op zijn slaapkamer, af en toe gaat hij naar de kamer waar zijn zusje ligt te slapen. En kijkt naar haar. In wel heel economisch taalgebruik trekken aan hem de gebeurtenissen van een heftig verlopen zomer voorbij. Elias ontdekt een idyllisch meertje in het bos, dat achter rododendronstruiken is verstopt. Vanaf een zware tak van een hoge boom duikt hij regelmatig in het water. Later neemt hij zijn jongere zusje Evi, die hij tijdens de zwangerschap van zijn moeder dood wenste, maar na haar geboorte houdt hij overdreven veel van haar, en zijn vriendin Polly, die samen met haar moeder pas in het dorp is komen wonen, er mee naar toe. Ook tussen Polly en Evi ontstaat een sterke vriendschapsband. Een lieve zoete sfeer slaat plotseling om in een Drama met een hoofdletter. Elias beleeft het deze nacht opnieuw. Wat mij vooral fascineert is Elias’ reactie, zijn handelen. Ik probeer hem te begrijpen. Maar hij loopt niet voor niets bij een psychiater, psycholoog maakt de moeder van Elias ervan, om het niet al te ernstig te doen lijken.
Te is het woord dat past bij dit boek. Te veel ellende. Te dramatisch slot. Te weinig woorden, te compact. Was dit boek drie keer zo dik, met meer scenes uit het leven van de drie hoofdpersonen. Wat meer humor, zoals het moment dat de ouders van Elias na onverwachte kennismaking met Polly plotseling hun huishouden van Jan Steen op orde gaan brengen. Dan wordt alles wat natuurlijker, in leefbaarder.
Schrijven kan deze debutant Oliver Reps. Het is al een paar weken geleden dat ik het boek las en nog steeds zie ik bepaalde scenes voor me en probeer ik Elias te doorgronden. Er ligt nog een berg boeken op me te wachten, maar ik ga binnen niet al te lange tijd dit boek nog eens herlezen en me dan helemaal focussen op de gedachtewereld van Elias.