Wolkenjager

Wolkenjager


De roman Wolkenjager van Marcel Vaarmeijer lijkt een jongensboek met een meisje in de hoofdrol. Eden (paradijs) is de dochter van door oorlogservaringen getraumatiseerde ouders, die schathemeltjerijk zijn. Ze wordt opgevoed, gedrild, om een militair met een hoge rang te worden, die de Russen buiten de deur moet houden. Een beeldend, met een ongekende fantasie en droge humor geschreven boek. Surrealistisch bijna, het deed me in de verte denken aan de schilderijen van Magritte. Moeders Corvette die in de huiskamer wordt geparkeerd. Eden die de luiers amper is ontstegen en al heli’s en straaljagers bestuurt. Een golfbaan met holes die een doorsnee van enkele meters hebben.

In dat decor wordt het ernstige verhaal verteld van een man en een vrouw die getraumatiseerd uit WO II en de Korea oorlog zijn gekomen. Financieel gaat het hun meer dan voor de wind en lijken ze te leven als God in Frankrijk. Maar onderhuids dragen ze heel wat oorlogstrauma’s met zich mee die hun leven tekenen. De geschiedenis herhaalt zich, ook hun dochter gaat het materieel meer dan voor de wind, maar ook zij krijgt het in haar militaire loopbaan zwaar voor de kiezen.

Dit boek laat indringend zien dat militairen de angsten die ze hadden tijdens oorlogshandelingen en de dood en het verderf dat daar mee samen hangt hun hele verdere leven met zich meedragen. Dat maakt het hun vaak onmogelijk nog een normaal leven te leiden.

Wolkenjager is niet Vaarmeijers eerste boek, met een vorig boek stond hij op de longlist van de Libris Literatuurprijs. Schrijven kan hij. Ik las het boek in één ruk uit.

Maar toch… Het bewust overdrijven, over de top situaties en de af en toe opzettelijk melige humor in mix met een indringend verhaal, knap geconstrueerd, zeker, ik kreeg er op den duur kriebels van. Wat als de schrijver die gimmick achterwege had gelaten en met zijn talenten Wolkenjager in een klassieke romanvorm had geschreven? Een bestseller, zeker weten.