Recensie Iedereen wist het

Het verschrikkelijke levensverhaal van Lydia Gouardo brengt steeds van tijd tot tijd een woedebrok in je keel, wat krijg je een geweldige hekel aan het beest dat zich haar vader noemt, en de onthutsende toekijkerij van haar stiefmoeder (ze noemt hun steevast de Ouwe en het Wijf, namen zijn te veel eer).

Ook onbegrijpelijk vind ik dat haar broer haar niet komt redden, nadat hij gevlucht is onder het ouderlijk juk vandaan.

Hoe kun je in Gods naam bewust kinderen gaan verwekken bij je eigen kind, ik kan er niet bij, ik ben tegen de doodstraf maar ik ga nu toch wel heel erg twijfelen met zulke gevallen, ik noem hem het beest, maar beesten kunnen nog lief zijn voor mensen, dit stuk vreten niet, dus beest is ook te veel eer.

Onzettend moedig dat Gouarda hierover heeft durven schrijven en let wel lezers van Dizzie, ze heeft het geschreven omdat ze haar verhaal kwijt wil en mensen deelgenoot wil maken van wat haar is overkomen, dus ze verdient het om gelezen te worden, hoe gruwelijk het ook is.