Late to the party

Dit boek is natuurlijk al door heel veel mensen gelezen, dus ja, I’m late to the party. Ik snap de hype zeker, want het zit steengoed in elkaar. Maar om te zeggen dat ik helemaal hooked ben… nee, dat ook weer niet.

Ik vind de vorm van dit boek heel gaaf. Het is echt in interview stijl geschreven en dat las heerlijk weg. Je las eigenlijk al het complete levensverhaal van Evelyn, maar het leek net alsof ze het rechtstreeks tegen de lezer aan het vertellen was. Het is ook nog eens een heel heftig verhaal, want die vrouw heeft enorm veel meegemaakt. En de opbouw zat ook wel goed in elkaar. Het boek was eigenlijk opgedeeld in zeven stukken, voor elke echtgenoot eentje. Je leerde Evelyn en de mensen om haar heen heel goed kennen. Soms kwamen er ook nieuwsberichten voorbij die je al een beetje voorbereidde op wat er in het volgende deel zou gaan gebeuren.

De schrijfstijl van de auteur is erg fijn. Over het algemeen zijn de hoofdstukken niet heel lang en daardoor kan je je aandacht er goed bijhouden. Soms ging het de diepte in, maar de verhaallijnen bleven vooral vlot.

Ik moet wel wat bekennen… de stukken die over Monique gingen, vond ik niet bijster interessant. Ik voelde niet veel connectie met haar. Ik was meer benieuwd naar het verhaal van Evelyn. Maar aan het einde van het boek vielen er wel wat puzzelstukjes op hun plek en werd het ook duidelijk waarom Evelyn graag wilde dat Monique haar biografie zou gaan schrijven.

Om een boek vijf sterren te geven, moet ik echt vanaf het begin af aan echt hooked zijn en alleen maar door willen lezen. Dat had ik helaas niet, dus de beoordeling valt iets lager uit, maar ik heb zeker van het boek genoten!

Een fijne eerste kennismaking met Taylor Jenkins Reid en ik denk zomaar dat dit ook het perfecte boek is om als eerste van haar te proberen.