Mezelf hervonden

Op café las ik op zondagnamiddag in één lange ademteug 'In het café van de verloren jeugd' van Patrick Modiano, verloor mezelf en elk besef van tijd en ruimte. Na een straffe koffie hervond ik mezelf in de tijd en het café en realiseerde me dat ik ondertussen een andere mens geworden was. Boeken die zoiets bekokstoven kom je maar een paar keer tegen in een leven.

De Condé is een groezelig café in een overgangszone in Parijs, een strook niemandsland waar de stamgasten elkaar treffen en anoniem kunnen blijven, altijd op doorreis, aan de rand van de wereld of zelfs erbuiten. De figuur waar het hele verhaal als een universum om heen draait, is Louki, een mysterieuze teruggetrokken vrouw die vanaf een gegeven moment de Condé frequenteert en er telkens ostentatief het boek 'De verloren horizon' naast zich op tafel legt.
De vele vertellers in dit verhaal proberen haar als ankerpunt te vatten. De ene is een observerende student, de andere een gefascineerde, verliefde schrijver en nog iemand anders een empathische detective.

En dan komt Louki zelf aan het woord, en haar verloren jeugd: 'Ik was pas echt mezelf op het moment dat ik vluchtte. Mijn enige goede herinneringen zijn herinneringen aan vluchten en weglopen.' Het verhaal metamorfoseert langzaam tot een soort hybride organisme waarin verleden en heden, plaatsen en personages in elkaar lijken te vloeien in een zone tussen droom en werkelijkheid, waarin de tijd gestold is tot een soort eeuwigheid.

Dit boek leest als een Filosofie van de eeuwige wederkeer van hetzelfde en doet denken aan De trein der traagheid van Johan Daisne. De personages zijn schimmig, etherisch bijna. Modiano schrijft zeer suggestief en allegorisch in een taal vol symboliek. Hij drenkt dit broeierig intense en spannende verhaal in een herfstige stadse sfeer: melancholisch, eenzaam.

Een onvergetelijk boek op een onvergetelijke zondag.