Lezersrecensie
Dit verhaal laat je niet meer los!
Voor de leesclub van Ilona van uitgeverij Luitingh-Sijthoff las ik dit boek en wauw, ik ben zwaar onder de indruk. Wat een prachtig verhaal.
Is het een thriller zoals op de cover staat vermeld of neigt het meer naar een roman? Moeilijk te zeggen, want De kleuren van het donker is een genre-overstijgend verhaal met meerdere diepere lagen. Een verhaal ook, waar je de tijd voor moet nemen om van elk facet te kunnen genieten en tot je door te laten dringen. Zaken die op het eerste oog misschien betekenisloos lijken, blijken later toch van – groot – belang te zijn. Mijn advies is dan ook om er blanco in te stappen en je mee te laten voeren.
Er gebeurt een heleboel en tegelijkertijd lijkt het alsof er niets gebeurt. Daar moet je tegen kunnen. Maar geloof mij, alles valt uiteindelijk op een briljante manier samen en de weg er naar toe is als een wandeling door de tijd waarin je het leven van Patch en Saint volgt. Die twee zijn beiden getroebleerd door de gebeurtenissen in hun jeugd, maar ondanks of misschien wel dankzij maken zij een buitengewone groei door, ieder op hun eigen manier.
Patch grijpt in als hij ziet dat er een meisje wordt lastiggevallen. Gevolg is wel dat nu hij in plaats van het meisje wordt meegenomen. Ondanks dat er vrijwel direct een grote zoektocht op touw wordt gezet lijkt Patch van de aardbodem verdwenen. De enige die blijft zoeken is zijn vriendin Saint. Deze gebeurtenis, zich afspelend in het jaar 1975, is tekenend voor de rest van het verhaal. Alles wat hierna plaatsvindt heeft een link met deze dramatische gebeurtenis. Je beleeft het verhaal uit het perspectief van met name Saint en Patch, maar ook de bij-personages hebben een betekenisvolle rol in het geheel.
Chris Whitaker heeft een bijna filmische stijl van schrijven, waardoor het verhaal tot leven komt. De prachtige zinnen zetten je aan het denken, neigen soms naar het filosofische. Op magnifieke wijze weet Whitaker de aandacht van de lezer vast te houden, door kleine aanwijzingen prijs te geven, door de wisseling van perspectief in zowel persoon als tijd, waardoor je meer wilt weten van deze puzzel.
“En ik vraag me af wat een fout nou eigenlijk is. Iets wat we niet hadden moeten doen, toch? Maar als je leert van vallen en opstaan, dan kunnen fouten helemaal niet bestaan, dan zijn het gewoon sporten op een ladder die naar een betere plek leidt.”
(quote blz. 160)
De titel is op meerdere manieren uit te leggen en vind ik daardoor goed passend bij dit boek. Meer kan ik er niet over zeggen, in verband met mogelijke spoilers.
Het verhaal wordt stapvoets opgebouwd, stapje voor stapje. Laat je hier niet door weerhouden, want dit heeft dit verhaal echt nodig. Het is als een goed ingepakt cadeautje, waar je na elke laag dichterbij komt.
Ik ben zwaar onder de indruk van dit verhaal, wat ik niet zomaar los kan laten. Dank je wel Ilona en uitgeverij Luitingh-Sijthoff voor het boek en de gezellige leesclub.
Is het een thriller zoals op de cover staat vermeld of neigt het meer naar een roman? Moeilijk te zeggen, want De kleuren van het donker is een genre-overstijgend verhaal met meerdere diepere lagen. Een verhaal ook, waar je de tijd voor moet nemen om van elk facet te kunnen genieten en tot je door te laten dringen. Zaken die op het eerste oog misschien betekenisloos lijken, blijken later toch van – groot – belang te zijn. Mijn advies is dan ook om er blanco in te stappen en je mee te laten voeren.
Er gebeurt een heleboel en tegelijkertijd lijkt het alsof er niets gebeurt. Daar moet je tegen kunnen. Maar geloof mij, alles valt uiteindelijk op een briljante manier samen en de weg er naar toe is als een wandeling door de tijd waarin je het leven van Patch en Saint volgt. Die twee zijn beiden getroebleerd door de gebeurtenissen in hun jeugd, maar ondanks of misschien wel dankzij maken zij een buitengewone groei door, ieder op hun eigen manier.
Patch grijpt in als hij ziet dat er een meisje wordt lastiggevallen. Gevolg is wel dat nu hij in plaats van het meisje wordt meegenomen. Ondanks dat er vrijwel direct een grote zoektocht op touw wordt gezet lijkt Patch van de aardbodem verdwenen. De enige die blijft zoeken is zijn vriendin Saint. Deze gebeurtenis, zich afspelend in het jaar 1975, is tekenend voor de rest van het verhaal. Alles wat hierna plaatsvindt heeft een link met deze dramatische gebeurtenis. Je beleeft het verhaal uit het perspectief van met name Saint en Patch, maar ook de bij-personages hebben een betekenisvolle rol in het geheel.
Chris Whitaker heeft een bijna filmische stijl van schrijven, waardoor het verhaal tot leven komt. De prachtige zinnen zetten je aan het denken, neigen soms naar het filosofische. Op magnifieke wijze weet Whitaker de aandacht van de lezer vast te houden, door kleine aanwijzingen prijs te geven, door de wisseling van perspectief in zowel persoon als tijd, waardoor je meer wilt weten van deze puzzel.
“En ik vraag me af wat een fout nou eigenlijk is. Iets wat we niet hadden moeten doen, toch? Maar als je leert van vallen en opstaan, dan kunnen fouten helemaal niet bestaan, dan zijn het gewoon sporten op een ladder die naar een betere plek leidt.”
(quote blz. 160)
De titel is op meerdere manieren uit te leggen en vind ik daardoor goed passend bij dit boek. Meer kan ik er niet over zeggen, in verband met mogelijke spoilers.
Het verhaal wordt stapvoets opgebouwd, stapje voor stapje. Laat je hier niet door weerhouden, want dit heeft dit verhaal echt nodig. Het is als een goed ingepakt cadeautje, waar je na elke laag dichterbij komt.
Ik ben zwaar onder de indruk van dit verhaal, wat ik niet zomaar los kan laten. Dank je wel Ilona en uitgeverij Luitingh-Sijthoff voor het boek en de gezellige leesclub.
1
Reageer op deze recensie
