Lezersrecensie
Ga je mee naar De Groene Meander?
Voor LS mocht ik ‘Rozengeur en regenwater’ lezen van Danielle van Helden en het eerste deel van ‘Op de volkstuin.’
Romee en Thom wonen samen en hebben een druk leven: werk, hun drie kinderen en alles wat daarbij komt kijken, zoals bijvoorbeeld zwemles, balletles etc. Romee doet haar best alles op rolletjes te laten lopen, maar als haar alopecia terugkeert, is dat de genadeslag. Ze trekt zich terug, want ze schaamt zich voor haar steeds kaler wordende hoofd. Ze durft het niet te delen met Thom en dit komt hun relatie niet ten goede. Thom heeft de indruk dat het haar allemaal boven het hoofd begint te groeien en heeft iets bedacht waardoor zij meer tijd voor zichzelf zal krijgen.
Hij geeft haar een sleutel van een schuurtje op een volkstuinencomplex in de buurt. Niet wetende dat Romee het liefst binnen blijft, zodat niemand haar veranderende uiterlijk zal opmerken. Ze besluit er in elk geval een kijkje te nemen. Enerzijds schrikt ze van wat ze aantreft, anderzijds wordt ze getroffen door de groene oase van rust die op het complex heerst.
Als ze haar draai gevonden lijkt te hebben, valt “de bom.” Het volkstuinencomplex dreigt plaats te moeten gaan maken voor uitbreiding van de voetbalvereniging. Romee en anderen op het complex slaan de handen ineen en gaan hun uiterste best doen het complex te redden.
Wat een fijne feelgood heeft Danielle weer geschreven. Het is aan de ene kant een luchtig verhaal, maar aan de andere kant komen er toch wat zwaardere onderwerpen in voor, zoals het hebben van alopecia en hoe daarmee te dealen, het jezelf durven zijn en opkomen voor wat voor jou belangrijk is, saamhorigheidsgevoel en dat je soms met elkaar meer kunt bereiken dan in je eentje.
Het verhaal las soepel en ik waande me door de sfeerbeelden die Danielle schiep, helemaal in de groene oase op de volkstuin. Romee is een fijn en een herkenbaar personage, die probeert alle ballen hoog te houden, maar daar niet altijd in slaagt. Ze is heerlijk menselijk; we zijn niet perfect, we laten steken vallen maar doen ons best.
Ik heb echt genoten van dit verhaal en ben benieuwd naar het vervolg, ‘Vlinders en violen.”
Dank aan uitgeverij Luitingh-Sijthoff voor het recensie-exemplaar in ruil voor mijn eerlijke mening.
Romee en Thom wonen samen en hebben een druk leven: werk, hun drie kinderen en alles wat daarbij komt kijken, zoals bijvoorbeeld zwemles, balletles etc. Romee doet haar best alles op rolletjes te laten lopen, maar als haar alopecia terugkeert, is dat de genadeslag. Ze trekt zich terug, want ze schaamt zich voor haar steeds kaler wordende hoofd. Ze durft het niet te delen met Thom en dit komt hun relatie niet ten goede. Thom heeft de indruk dat het haar allemaal boven het hoofd begint te groeien en heeft iets bedacht waardoor zij meer tijd voor zichzelf zal krijgen.
Hij geeft haar een sleutel van een schuurtje op een volkstuinencomplex in de buurt. Niet wetende dat Romee het liefst binnen blijft, zodat niemand haar veranderende uiterlijk zal opmerken. Ze besluit er in elk geval een kijkje te nemen. Enerzijds schrikt ze van wat ze aantreft, anderzijds wordt ze getroffen door de groene oase van rust die op het complex heerst.
Als ze haar draai gevonden lijkt te hebben, valt “de bom.” Het volkstuinencomplex dreigt plaats te moeten gaan maken voor uitbreiding van de voetbalvereniging. Romee en anderen op het complex slaan de handen ineen en gaan hun uiterste best doen het complex te redden.
Wat een fijne feelgood heeft Danielle weer geschreven. Het is aan de ene kant een luchtig verhaal, maar aan de andere kant komen er toch wat zwaardere onderwerpen in voor, zoals het hebben van alopecia en hoe daarmee te dealen, het jezelf durven zijn en opkomen voor wat voor jou belangrijk is, saamhorigheidsgevoel en dat je soms met elkaar meer kunt bereiken dan in je eentje.
Het verhaal las soepel en ik waande me door de sfeerbeelden die Danielle schiep, helemaal in de groene oase op de volkstuin. Romee is een fijn en een herkenbaar personage, die probeert alle ballen hoog te houden, maar daar niet altijd in slaagt. Ze is heerlijk menselijk; we zijn niet perfect, we laten steken vallen maar doen ons best.
Ik heb echt genoten van dit verhaal en ben benieuwd naar het vervolg, ‘Vlinders en violen.”
Dank aan uitgeverij Luitingh-Sijthoff voor het recensie-exemplaar in ruil voor mijn eerlijke mening.
1
Reageer op deze recensie
