Lezersrecensie
Langzaam maar zeker wordt het duidelijk
Met het boek De Krijtman waagde C.J. Tudor zich op de thriller-markt. En niet onverdienstelijk.
De cover van het boek is zeer toepasselijk: zwart met krijtvegen. Je hebt continu de neiging de krijtvegen te willen verwijderen. Ook voelt de kaft van het boek min of meer aan als een schoolbord, zoals die vroeger in de klaslokalen te vinden waren. Op het “schoolbord” staat enkel een afbeelding van een mannetje, hangend aan een galg, getekend met krijt.
Ook de rug van het boek is een vermelding waard: deze staat vol met krijtmannetjes, heel toepasselijk.
Na het lezen van de achterflap kwam bij mij direct de vraag boven “wie rakelt dertig jaar later het verleden op en waarom?” Na het ontvangen van het vooruitleesexemplaar van het boek, duurde het dan ook niet lang of ik ging op zoek naar antwoorden.
In de proloog van het boek lezen we dat er een ontzield lichaam is aangetroffen i n het bos, maar zonder hoofd. Op dat moment is nog niet duidelijk in welk jaar het lichaam wordt aangetroffen. C.J. Tudor omschrijft de vondst op een bloemrijke wijze , met oog voor details.
“Het hoofd van het meisje rustte op een hoopje oranjebruine bladeren. Haar amandelvormige ogen staarden naar het bladerdak van platanen, beuken en eiken, zonder de vage bundels zonlicht te zien die tussen de takken door kierden en de bodem van het bos met goud besprenkelden. Ze knipperden niet toen er glimmende zwarte torretjes over de pupillen scharrelden.”
Als lezer waan je je ook in dat bos, bij het ontzielde lichaam.
Vervolgens gaat het boek verder en spelen de gebeurtenissen zich afwisselend af in het jaar 1986 en in het jaar 2016. We maken kennis met Ed, de verteller, en zijn vriendenclubje in 1986, Fat Gav, Metal Micky, Hoppo en Nicky. Door het switchen door de tijd weet C.J. Tudor je bij de les te houden; zij geeft steeds iets prijs over de jeugd van de jongens, wat er toen is voorgevallen en over hun leven in het jaar 2016. Door het begin van het boek weet je al dat op een zeker moment iemand de dood heeft gevonden maar wie en over het waarom tast je nog in het duister. Tudor weet de spanning goed op te bouwen; ik bleef getriggerd.
De titel van het boek, De Krijtman, is om meerdere redenen goed gekozen: het is de manier waarop de jongens in hun jeugd met elkaar communiceren, de krijtmannetjes keren dertig jaar terug in combinatie met de moorden en het is tevens de bijnaam van een van de leraren van de jongens, de heer Halloran.
Er is niet duidelijk één hoofdthema in het boek. Het verhaal draait om vriendschappen, geheimen en openheid tussen vrienden. Als de hoofdpersonen ook meer hun minder fraaie kant met elkaar hadden gedeeld, was een en ander vast heel anders verlopen.
Het verhaal is goed uitgewerkt . Het is niet nagelbijtend spannend, maar doet eerder een beroep op je gevoel van paranoia: klopt het wat ik zie, droom ik of toch niet, kloppen mijn herinneringen wel? Aannames kunnen fataal zijn, waardoor je mogelijk niet meer ziet wat er werkelijk gebeurt of heeft plaatsgevonden. Je blijft als lezer lange tijd in het ongewisse en wordt ook regelmatig op het verkeerde been gezet. Pas helemaal aan het eind vallen de stukjes op hun plaats en blijf je achter met een licht gevoel van verwarring. Zoals een van de hoofdpersonen dan ook tegen Ed zegt “Soms, Ed…is het beter om niet overal een antwoord op te hebben.”
De cover van het boek is zeer toepasselijk: zwart met krijtvegen. Je hebt continu de neiging de krijtvegen te willen verwijderen. Ook voelt de kaft van het boek min of meer aan als een schoolbord, zoals die vroeger in de klaslokalen te vinden waren. Op het “schoolbord” staat enkel een afbeelding van een mannetje, hangend aan een galg, getekend met krijt.
Ook de rug van het boek is een vermelding waard: deze staat vol met krijtmannetjes, heel toepasselijk.
Na het lezen van de achterflap kwam bij mij direct de vraag boven “wie rakelt dertig jaar later het verleden op en waarom?” Na het ontvangen van het vooruitleesexemplaar van het boek, duurde het dan ook niet lang of ik ging op zoek naar antwoorden.
In de proloog van het boek lezen we dat er een ontzield lichaam is aangetroffen i n het bos, maar zonder hoofd. Op dat moment is nog niet duidelijk in welk jaar het lichaam wordt aangetroffen. C.J. Tudor omschrijft de vondst op een bloemrijke wijze , met oog voor details.
“Het hoofd van het meisje rustte op een hoopje oranjebruine bladeren. Haar amandelvormige ogen staarden naar het bladerdak van platanen, beuken en eiken, zonder de vage bundels zonlicht te zien die tussen de takken door kierden en de bodem van het bos met goud besprenkelden. Ze knipperden niet toen er glimmende zwarte torretjes over de pupillen scharrelden.”
Als lezer waan je je ook in dat bos, bij het ontzielde lichaam.
Vervolgens gaat het boek verder en spelen de gebeurtenissen zich afwisselend af in het jaar 1986 en in het jaar 2016. We maken kennis met Ed, de verteller, en zijn vriendenclubje in 1986, Fat Gav, Metal Micky, Hoppo en Nicky. Door het switchen door de tijd weet C.J. Tudor je bij de les te houden; zij geeft steeds iets prijs over de jeugd van de jongens, wat er toen is voorgevallen en over hun leven in het jaar 2016. Door het begin van het boek weet je al dat op een zeker moment iemand de dood heeft gevonden maar wie en over het waarom tast je nog in het duister. Tudor weet de spanning goed op te bouwen; ik bleef getriggerd.
De titel van het boek, De Krijtman, is om meerdere redenen goed gekozen: het is de manier waarop de jongens in hun jeugd met elkaar communiceren, de krijtmannetjes keren dertig jaar terug in combinatie met de moorden en het is tevens de bijnaam van een van de leraren van de jongens, de heer Halloran.
Er is niet duidelijk één hoofdthema in het boek. Het verhaal draait om vriendschappen, geheimen en openheid tussen vrienden. Als de hoofdpersonen ook meer hun minder fraaie kant met elkaar hadden gedeeld, was een en ander vast heel anders verlopen.
Het verhaal is goed uitgewerkt . Het is niet nagelbijtend spannend, maar doet eerder een beroep op je gevoel van paranoia: klopt het wat ik zie, droom ik of toch niet, kloppen mijn herinneringen wel? Aannames kunnen fataal zijn, waardoor je mogelijk niet meer ziet wat er werkelijk gebeurt of heeft plaatsgevonden. Je blijft als lezer lange tijd in het ongewisse en wordt ook regelmatig op het verkeerde been gezet. Pas helemaal aan het eind vallen de stukjes op hun plaats en blijf je achter met een licht gevoel van verwarring. Zoals een van de hoofdpersonen dan ook tegen Ed zegt “Soms, Ed…is het beter om niet overal een antwoord op te hebben.”
1
Reageer op deze recensie
